Pomiędzy wiecznościami.

Wieczność za nami

Wieczność przed nami

A my na krótką chwilę 

Pomiędzy wiecznościami

... Taką właśnie sentencję znalazłem niedawno na jakimś grobie znajdującym się na jednym ze starych cmentarzy. 

Zapamiętałem ten napis, gdyż ta krótka strofa oddaje gorzką prawdę o naszym krótkim życiu. 

Mając na uwadze wiek Wszechświata żyjemy przez krótką chwilę nie zdając sobie sprawy ani z tego, co nas stworzyło, ani co nastąpi po nas. Ot, rodzimy się, żyjemy, a potem znikamy, roztapiamy się w wieczności. 

Kilka miesięcy temu zmarła moja sąsiadka. Nie była mi jakoś szczególnie bliska. Zazwyczaj wymienialiśmy między sobą raptem kilka słów i każde z nas szło w swoją stronę.

Nie kryła się z tym, że ma raka. Próbowała walczyć, ale były przerzuty. Kiedy zdawało się, że już nastąpiła trwała poprawa, nastąpił skumulowany atak. Po około trzech tygodniach od tego ataku już nie żyła.

Wcześniej widziałem jak kilka razy płakała wchodząc do domu. Nie kryła się z tym jakoś szczególnie. Próbowałem Ją jakoś pocieszać, mówiłem o tym, że trzeba walczyć i nie wolno tracić nadziei. Słuchała mnie, potakiwała, ale w Jej oczach widziałem lęk. Chyba czuła, że umiera. Walczyła o życie, ale chyba miała świadomość, że śmierć jest już gdzieś blisko.

Kilka tygodni wcześniej zmarł ktoś, kogo znałem trochę lepiej. Ten człowiek sporo się nacierpiał zanim umarł. Niewydolność układu moczowego pociągnęła za sobą niewydolność układu krążenia i postępującą martwicę narządów wewnętrznych, które zaczęły z wolna obumierać. Trwało to całymi tygodniami. W tym czasie przeprowadzano kolejne operacje, które polegały na otwarciu jamy brzusznej i usunięciu obumarłych tkanek - w przeciwnym razie groziła gangrena. Takich operacji było około 20-stu zanim nastąpił zgon. A w tzw. międzyczasie w coraz większym stopniu następowała utrata świadomości, pojawiały się odleżyny, coraz więcej narządów wewnętrznych zaczęło źle funkcjonować, co skutkowało coraz większą liczbą rurek i aparatów do podtrzymania różnorakich funkcji życiowych , aż wreszcie ten człowiek stał się całkowicie zależny od aparatury podtrzymującej życie i zarówno lekarze jak i najbliższa rodzina z czasem zrozumieli, że ta walka o życie staje się beznadziejna i przedłuża tylko cierpienie tego chorego człowieka. Wtedy dotarło do mnie, że czasem śmierć staje się wybawieniem, czymś lepszym od życia. Chyba są granice cierpienia, których nie powinno się przekraczać. Nie warto walczyć o życie za wszelką cenę, a przynajmniej nie w każdym przypadku. 

No i tak to właśnie jest... rodzimy się, żyjemy, a potem znikamy, roztapiamy się w wieczności, przepadamy jak łzy w deszczu...

...a może jednak nie całkiem?