Znamy się tylko z widzenia?

"Nie ma chyba człowieka, który pisząc w sieci, jest autentyczny i szczery.
Każdy udaje, mniej lub bardziej.
Tylko - niewielu jest takich, którzy potrafią się do tego przyznać".

   Taką właśnie konkluzją Dr Brunet zakończył jeden ze swoich postów. Postanowiłem rozpocząć mój post właśnie od tych słów. Bynajmniej nie dlatego, że się z nimi zgadzam. Nie. Moim zdaniem sprawa naszej wiarygodności w Sieci wcale nie jest taka prosta, ani jednoznaczna, jakby się mogło na pozór wydawać. Ale ten kontrowersyjny cytat stanowi dobry punkt wyjściowy do moich dalszych rozważań.

Znamy się tylko z widzenia
A jednak lubimy się trochę...

   Czy pamiętacie jeszcze ten znany przebój sprzed lat, śpiewany przez zespół Trubadurzy, który zaczynał się właśnie od tych słów? Otóż od pewnego czasu zastanawiam się, czy właśnie te ww. słowa najlepiej nie odzwierciedlają naszych wzajemnych blogowych kontaktów oraz naszej znajomości innych ludzi, poznanych za pomocą blogów.
   Bo czy można zaryzykować tezę, że znamy się jak przysłowiowe "łyse konie"? Czy specyfika wirtualnych znajomości pozwala na poznanie kogoś "od podszewki"? Trochę zaczynam w to wątpić. Rzecz w tym, że ludzie bardzo często pokazują w necie tylko pewną część swojej prawdziwej natury, tę, która sprawia, że dany człowiek jest postrzegany tak a nie inaczej. Krótko mówiąc, jest to coś w rodzaju kreowania swojego wirtualnego wizerunku. Taka wirtualna autokreacja, świadoma, ale też często nieuświadomiona, może okazać się zupełnie fałszywym tropem, przeszkodą nie do pokonania w odkrywaniu naszej prawdziwej osobowości. Jak bardzo taka wirtualna kreacja bywa mylna w odbiorze, widzimy dopiero w momencie, gdy świadomie lub nieświadomie, taki człowiek pokaże drugą część swojej prawdziwej natury. Wówczas z reguły jesteśmy zaskoczeni, bo już wcześniej zdążyliśmy "zaszufladkować" nowo poznanego człowieka, "wcisnąć go" w pewne dobrze nam już znane, nasze własne "ramy". Dzieje się tak, ponieważ w naszej ocenie drugiego człowieka często idziemy na łatwiznę i lubimy się nawzajem oceniać przede wszystkim po pozorach. A pozory, jak to pozory - często bywają mylne.
   Oczywiście ww. słowa starego przeboju Trubadurów nie muszą być regułą. Wielu z nas znalazło w necie swoje pokrewne dusze, ludzi z którymi udało się stworzyć parę przyjaciół lub też szczęśliwe związki damsko - męskie. W takich przypadkach ta "druga połówka pomarańczy" okazała się być takim samym człowiekiem, jakiego poznaliśmy w Sieci. Wiem, że są tacy ludzie. I to właśnie oni zadają kłam cytowanym na początku słowom Bruneta. Pisałem już na ten temat w moim poście pt. "Być sobą na blogu" i absolutnie nie zamierzam się wycofywać z moich tez, które tam zawarłem.
   Ale prawdą jest też, że każdy kij ma dwa końce. Dlatego nie łudźmy się - wielu z nas przy bliższym poznaniu tej drugiej osoby "z przeciwnej strony kabelka" miało okazję srodze się rozczarować. I pewnie jeszcze wielu się rozczaruje. Bo ludzie często nie są tymi, za których się podają. Bywa też, że są przez nas mylnie odbierani. W naszej ocenie drugiego człowieka często decydują jakieś drugorzędne niuanse, rozmaite pozory lub jakieś wyimaginowane walory. W drugim człowieku często znajdujemy nie to, co faktycznie w nim tkwi, ale to, co bardzo byśmy chcieli, aby w nim było. Podświadomie cały czas tego szukamy i nagle wydaje nam się, że właśnie to znaleźliśmy. Ale to nieprawda. To my sami przyporządkowaliśmy tę cechę drugiemu człowiekowi poznanemu w Sieci, a tak naprawdę ten człowiek wcale tej cechy nie posiada. Jest inny niż myślimy. Nie znamy go. Nie, to też nieprawda - znamy go, ale znamy go tylko z widzenia...

   Jeszcze jedna sprawa - a może rozważany problem jest na tyle uniwersalny, że nie dotyczy wyłącznie świata wirtualnego, lecz w równym stopniu odnosi się także do świata realnego?. Bo czy cytowana na początku teza Bruneta nie ma bezpośredniego przełożenia także do życia w realu? Czy tam zawsze jesteśmy tacy autentyczni i szczerzy? Czy tam często nie gramy pewnych ról wyznaczonych nam przez życie? A jeśli tak, to kiedy jesteśmy najbardziej sobą? A może właśnie najbardziej tutaj - w Sieci, na naszych blogach, będąc anonimowymi? Zwierzając się - czasem w sposób zawoalowany - ze swoich myśli, swoich rozterek, swoich obaw, swoich frustracji? Może więc należy wysnuć akurat przeciwny wniosek niż to sformułował Brunet - że to właśnie w necie jesteśmy najbardziej sobą? Oczywiście - cokolwiek by to miało znaczyć, bo określenie "być sobą" jest w ogóle bardzo mało precyzyjne.

   A jak to jest Waszym zdaniem? Czy będąc w Sieci jesteśmy prawdziwi, czy sztuczni? Jesteśmy sobą, czy też świadomie/nieświadomie kreujemy  tylko nasz wirtualny wizerunek? I wreszcie - jaki jest charakter naszych blogowych znajomości? Znamy się trochę, znamy się całkiem nieźle, czy też znamy się tylko z widzenia?

************************

   A teraz gruntowna zmiana tematu. Ciekaw jestem, kto z Was zauważył wchodząc tutaj, że w linkach po lewej jakoś pustawo się zrobiło... chodzi o to, że znikły gdzieś linki wiodące do Waszych blogów...
   No cóż, omawiane linki poznikały ponieważ było tego już całkiem sporo i dlatego zdecydowałem się niedawno utworzyć dla nich specjalny blog tj. moją kosmiczną smurffolinkownię /zapraszam/. 
   Pewnie będziecie nieco zaskoczeni tym, co tam zobaczycie. Zwłaszcza niektórzy, oglądając dobrze sobie znane obrazki... Zatrzymajmy się trochę na tym temacie, bo myślę, że w tym miejscu należy się Wam parę słów wyjaśnienia.
   Od początku chodziło mi po głowie, aby oprócz Waszych nicków, było coś jeszcze, coś co mi się będzie z Wami kojarzyć. Ponieważ linki wiodą do Was, czyli do konkretnych ludzi, pomyślałem że fajnie by było mieć w mojej linkowni galerię z Waszymi pomniejszonymi portretami, albo przynajmniej jakimiś fantazyjnymi podobiznami. A ponieważ lubię realizować moje szalone koncepcje, więc postanowiłem skopiować bez Waszej wiedzy i bez Waszej zgody pewne obrazki z Waszych blogów, a konkretnie te, które mi się z Wami najbardziej kojarzą. Działając w ten sposób udało mi się pozyskać różne postacie. Czasem Wasze, o ile takie zamieściliście na swoich blogach. Czasem są to postacie innych osób, o ile takie tam znalazłem. A czasem są to fantazyjne malarskie postacie /z obrazów B. Vallejo/, którymi się posłużyłem, bo mi się z Wami w jakiś sposób kojarzą. Zrobiłem to całkiem bezprawnie, wiem.
   Co mam na swoją obronę? Tylko jedno - wszystkie te pikczerki traktuję trochę jako Wasze ambasady, a więc w moim mniemaniu obowiązuje tu coś na zasadzie wirtualnej eksterytorialności - traktuję je po prostu jako małą cząstkę Waszych blogów na swoim podwórku. Ale to za mało. Myślę, że potrzebuję co najmniej waszego milczącego przyzwolenia na mój niecny uczynek. Dlatego też, jeżeli ktokolwiek z Was wyrazi w komentarzu swój sprzeciw przeciwko bezprawnemu skopiowaniu obrazka z jego bloga lub też zniekształceniu jego wizerunku poprzez zamieszczenie przeze mnie jakiegoś fantazyjnego obrazka, na ten tychmiast taki zawetowany obrazek zostanie przeze mnie stamtąd usunięty, a osoba, której to dotyczy, dostanie ode mnie duże wirtualne pudełko czekoladek na znak przeprosin.
   Nie chciałbym być posądzony o bezprawne gwałcenie Waszych praw. Co to, to nie Moi Drodzy. Mam jednak nadzieję, że moja kosmiczna smurffolinkownia się Wam spodoba, a moje bezprawne praktyki spotkają się z Waszą aprobatą.

************************

   Na koniec mam dla Was jeszcze jedno muzyczne wspomnienie. Właśnie dziś mija dwa lata, od kiedy nie ma Go z nami. Jak to dobrze, że zostawił nam przynajmniej swoje nagrania...