Kamerun na wyciągnięcie ręki.

"Nigdy nie jest zbyt późno,

aby życie było szczęśliwe.

Ale czas biegnie, więc postaraj się zdążyć!"

*

W kwietniu tego roku pod jednym z moich postów pojawił się wpis nowej osoby, która podpisała się "Judith". Idąc śladem pozostawionego wraz z komentarzem profilu, dotarłem do bloga "La vie est belle i ja też" prowadzonego, jak się okazało, przez misjonarkę - Siostrę Judytę ze Wspólnot Sióstr Pallotynek. Nazwa bloga spodobała mi się, dlatego nazywam Judytę "La Vie", co w języku francuskim oznacza po prostu "życie". Wertując bloga Judyty, dowiedziałem się, że Autorka omawianego bloga pomaga w prowadzeniu szkoły dla afrykańskich dzieci w dalekim Doume na wschodzie Kamerunu.
Judyta przedstawia na swoim blogu Kamerun taki, jakim go widzi na co dzień oraz dzieli się z czytelnikiem swoimi wrażeniami z pobytu w tym egzotycznym kraju. Cały blog wypełniają zdjęcia i filmy, które znakomicie ilustrują napisaną treść.
Dzięki temu mam teraz Kamerun na wyciągnięcie ręki :)

Pamiętam, że jak po raz pierwszy zajrzałem na bloga Judyty, pomyślałem sobie, jakie to niesamowite, że na mojego bloga zagląda osoba ze środka Afryki, prowadząca tak niezwykłe życie, zupełnie inne niż moje i większości z nas. 

Od razu też w mojej głowie pojawiły się pierwsze pytania - "dlaczego pracująca w Afryce misjonarka zdecydowała się na założenie bloga?" i "skąd w ogóle wziął się ten dziwny tytuł bloga?".
W miarę czytania bloga Judyty udało mi się znaleźć odpowiedź na te pytania.

"Zycie, to co wokol nas wydarza sie, nie jest zbiegiem przypadkow....Dwa tygodnie temu zaproponowano mi wyjazd na polnoc Kamerunu. A polnoc - to lwy, zyrafy, slonie. Do mojego okna nie zajrzala nigdy zyrafa mrugajaca dlugimi rzesami, a o sloniu, lwie i innych zwierzakach nie wspomne ! Z mojego Doume trzeba przebyc 1500 km, aby dotrzec do polnocnej czesci kraju , ktora jest najbardziej odwiedzana przez turystow ze wzgledu na jej niepowtarzalne krajobrazy, ktorych nie mozna zobaczyc w innej czesci kraju oraz ze wzgledu na obecnosc najwiekszego parku narodowego " De Waza", gdzie mozna zobaczyc i podziwiac PRAWDZIWEGO SLONIA, ZYRAFE...

W towarzystwie 5 pieknych dziewczat : Ewy, Iwony, Agaty, Agnieszki - Wolataruszki i s. Aliny zobaczylam i podziwialam Polnoc czyli sawanne. I tam podsunieto mi pomysl zalozenia bloga, aby podzielic sie moim zyciem, praca tutaj (w tropikalnym lesie) pomiedzy plemieniem Baka, Fang, Njem oraz Pigmejami.

Te strone dedykuje przede wszystkim tym, ktorzy pomagaja mi w prowadzeniu Szkoly Podstawowej w Nkom, dzieki ktorym Nasze Dzieci moga uczeszczac do szkoly.

Dlaczego tytul strony : la vie est belle - zycie jest piekne...tak zycie jest piekne, pomimo trudnosci, cierpienia...i wlasnie posrod trudnosci i cierpienia nagle i niespodziewanie rodzi sie w czlowieku nowe zrodlo sily - wstajace slonce koloru czerwieni, poranne mgly i lejacy sie zar z nieba. I czlowiek jest piekny, pomimo wszelkich slabosci..."

Potem pojawiły się kolejne pytania... rozmyślając nad losem Judyty, zacząłem się zastanawiać, po co w ogóle tam pojechała? Czy nie bała się tego wyjazdu? Czy tego żałuje? Czy czuje się tam szczęśliwa?

Na blogu Judyty można znaleźć odpowiedź także na te pytania.

"Przed wyjazdem  do Kamerunu zadano mi pytanie : dlaczego chcesz tam pojechać?

Tak daleko, taki upal, węże, skorpiony i miliony mrówek a do kompletu tych plag dodać trzeba malarię... Prosta odpowiedź: Zgromadzenie mnie wysyła, jest taka potrzeba...ale prawda jest taka, że od zawsze chciałam pojechać do Afryki, a jeśli się bardzo chce, to ziemia i niebo sprzyjają człowiekowi, a Pan Bóg wysłuchuje .

Każdy z nas przynajmniej raz w życiu postawił sobie pytanie: co jest najważniejsze w życiu? Chcemy jak najbardziej wykorzystać czas, który nam dano...

Odpowiedziałam : jadę w tę stronę świata, aby nauczyć się czegoś od ludzi, których spotkam, aby podzielić się tym co wiem, co mam.

Wielu białych ludzi jedzie do Afryki z pewnością siebie, są bowiem przekonani, że wszystkiego trzeba Afrykanina nauczyć, ze Afryka jest bez kultury, religii... Na początku pobytu wydaje się nam, że prawie wszystko wiemy, że tak wiele możemy dać! Z czasem otwierają się nam oczy, coraz  częściej milczymy i wsłuchujemy się w to, co mówią właściciele tych pięknych ziem... i wracamy do Europy zakochani w Afryce albo postanawiamy nigdy więcej tutaj nie wracać !"

W miarę czytania bloga Judyty zacząłem też rozumieć, jak inne od naszego życie tam się wiedzie i jak odmienne są warunki codziennej ludzkiej egzystencji...

"pierwsza noc w buszu, w chacie gdzie zamiast drzwi była zasłonka, leje deszcz, a my dwie /ze strachu/ na jednym bambusowym łóżku opatulone śpiworami. Łóżko nie wytrzymało rozpadło się z trzaskiem. Dobrze, że lało, właściciele nie usłyszeli, a spali obok w kameruńskiej kuchni... zasnąć nie idzie! Zmęczenie robi swoje. Iza budzi się z krzykiem, coś jej spadło na twarz. Okazało się, że karaluch i to o dużych rozmiarach, a zabity po prostu śmierdzi. Zapalamy lampę naftową... i jesteśmy szczęśliwe, bezpieczne i zasypiamy. Budzę się, słyszę jakieś trzaski, ktoś drepcze po suficie, lampa nie świeci, ale świecą i gapią się na nas jakieś ślepia... podnosimy krzyk, zlatuje się pól wioski... ktoś zaatakował siostry!!! A to był tylko zwykły szczur... siostry! to tylko szczur. Takiego opasłego szczurzyska nie widziałam, jak żyję!!!! Do świtu nie zmrużyłyśmy oka. W głowie miałam tylko jedną myśl: to tylko szczurek..."

Jednak pomimo różnych przygód tego typu, Judyta dzielnie znosi wszelkie niedogodności i nie traci wiary w to, co robi na co dzień. Nie uważa przy tym, że to co robi w Afryce jest czymś wielkim, poświęceniem własnego życia w imię dobra innych ludzi.

"Wielu spotykanych przeze mnie ludzi wprawia mnie w prawdziwe zażenowanie gdy mówią, że wyjazd do Afryki jest poświeceniem, jest czymś wielkim, nie każdego na to stać...
Wyjazd na misje, bycie Misjonarzem jest darem za darmo danym!
Każdy otrzymuje swoją misję i wszystko to, co potrzebne jest do jej zrealizowania... i nie można powiedzieć, że to, co robię w Afryce jest lepsze od tego, co robią moje współsiostry w Polsce. Trudności, cierpienia?
Gdzie ich nie ma! Cierpienie i radość zawsze idą w parze. Co z tego, że mam daleko do domu, że tęsknię, że upał, że robaki, ze piasek... ale właśnie tutaj, jestem pewna, jest moje miejsce, mój czas... i wiele radości, bez której nie sposób nigdzie żyć!"

Czytając bloga Judyty zastanawiałem się nad sensem tego rodzaju misji - przecież nawet przy najlepszych chęciach i tak nie można pomóc wszystkim potrzebującym.
Judyta także ma tę świadomość...

"Czy jest możliwe pomóc wszystkim? Każdy misjonarz zadaje sobie to pytanie i trzeba znaleźć na nie odpowiedz, bo biednych, potrzebujacych jest bardzo wielu. (...) Dzisiaj wiem, ze nie jestem w stanie pomoc całemu światu. Mój Świat jest teraz i tutaj, czyli w Nkoum, w Doume, na Wschodzie Kamerunu. Trzeba mieć otwarte oczy, uszy i serce na tych, co są wokół i nie szukac daleko. Oni są blisko nas."

Środkowa Afryka to zupełnie inna tradycja i kultura niż nasza, środkowoeuropejska. Cóż pozostaje Europejce wychowanej na tradycyjnych wartościach chrześcijańskich, którą los zawiódł w sam środek Afryki?

Wydaje się, że jedynym sensownym rozwiązaniem w tej sytuacji jest zaakceptować tę obcą kulturę wraz z jej odmiennością i specyfiką - Judyta stara się do tej kwestii podchodzić właśnie w taki sposób ...

"Europejczyk i Afrykanin maja zupelnie rozne pojecie czasu, swiata, sensu zycia, pracy, a nawet milosci, polityki i wojny. I coz zrobic ? Po prostu poznawac te inna kulture, szukac wspolnego jezyka i miec wielki szacunek do tego co inne, co nie europejskie....a nie jest to latwe."

Czytając bloga Judyty w pewnym momencie zacząłem się zastanawiać nad wyborem mojej własnej drogi życiowej... czy gdybym wybrał życie podobne do tego, jakie wiedzie Judyta, czułbym się wówczas szczęśliwy? Tak czy nie?
Myślę, że ludzkiego życia tak naprawdę nie da się ze sobą porównać. Każdy z nas ma w swoim życiu pewną rolę do spełnienia. Ważne jest, aby każdy wybrał sobie właściwą życiową ścieżkę, drogę na której będzie się czuć szczęśliwy i spełniony. Tylko od nas zależy, którą z życiowych dróg pójdziemy i czy będziemy z tego wyboru zadowoleni. Judyta pisze o tym w podobnym tonie.

"Nie warto porównywać swojego zycia z innymi. Nie mamy zadnych podstaw by wiedzieć czym jest podroz zycia dla tych, co zyja wokol nas."

Jeśli ktoś mnie kiedyś zapyta, co mi dało blogowanie, co dzięki temu udało mi się uzyskać, odpowiem:

- dzięki temu, że bloguję udało mi się między innymi poznać kilku bardzo ciekawych ludzi, którzy pokazali mi, że można prowadzić zupełnie inne życie niż wszyscy i być zadowolonym z tego co się robi na co dzień.

Siostra Judyta - misjonarka z Doume w dalekim Kamerunie także należy do tego zacnego grona.

* Wszystkie cytaty w tym poście pochodzą z bloga Judyty "La vie est belle i ja też".