Czy bycie nickiem oznacza, że jest się nikim?

Jak to jest Waszym zdaniem z tym wirtualnym życiem? 

Jaki jest Wasz stosunek do ludzi ukrytych pod różnymi nickami? Jak ich traktujecie? Czy bycie nickiem oznacza, że tak naprawdę jest się nikim? 

Czy można człowieka znieważyć, zbyć, zmieszać z błotem, potraktować "z buta" tylko dlatego, że ten człowiek ukrywa się pod jakimś nickiem? Czy fakt, że ktoś po drugiej stronie kabelka jest tylko nickiem upoważnia ludzi do zachowań, na które w realu nigdy by sobie nie pozwolili?

Skąd się bierze w ludziach to nabyte a priori przeświadczenie, że osoby poznane by net są nic nie warte i faktycznie stanowią jakąś niższą kastę w stosunku do ludzi poznanych w realu?

Pisałem już na ten temat /najwięcej chyba w tych dwóch postach - tutaj i tutaj/, ale jakiś czas temu przeczytałem maila, gdzie to dezawuowanie wirtualnych znajomości zostało po raz kolejny dość dobitnie zaakcentowane - i dlatego po raz kolejny wracam do tej sprawy:

"zastanawia mnie, że ktoś z blogerów, ktoś kogo na oczy nie widziałam i nie miałam możliwości ani przyjemności w realu wymienić pozdrowienia z tym kimś, chce o mnie to i owo wiedzieć".

Czy po przeczytaniu tej wypowiedzi poczułem się zaskoczony tym, że kogoś dziwi fakt, iż o coś pytam? 

Nie, akurat to mnie nie zaskoczyło - przyznaję, że owszem, czasem pytam ludzi o różne rzeczy, ale to już wyjaśniłem w moim poprzednim poście, a więc nie w tym rzecz.

Uderzyło mnie natomiast w tym cytowanym fragmencie to, jak łatwo i niejako automatycznie ludzie ustawiają sobie hierarchię wartości wśród poznanych przez siebie ludzi - gdzie ludzi poznanych by net z miejsca pakuje się do worka z napisem "wirtualni ludzie" /czytaj: "nie wiadomo kto"/, a do drugiego worka z napisem "prawdziwi ludzie" upycha się ludzi poznanych w realu. Przy czym gradacja jest tutaj oczywista - tych pierwszych traktuje się podejrzliwie, z nieufnością i zawsze z wielkim dystansem, a dopiero tych drugich traktuje się jak prawdziwych ludzi. 

Nie oszukujmy się - takie jest stereotypowe podejście większości osób w stosunku do wirtualnych i realnych znajomości. 

Zastanawia mnie, dlaczego tak jest. Dlaczego wirtualne znajomości są z miejsca powszechnie dezawuowane, a te zawierane realnie w powszechnym odbiorze oceniane są jako "te lepsze". Lepsze, bo namacalne, a więc prawdziwe, gdzie można człowiekowi popatrzeć prosto w oczy. W wirtualu jak wiadomo nie można, a więc takie znajomości już z samego założenia nie mogą być prawdziwe. Tak uważa większość z nas. Nie wiem, czy miernikiem w tym wypadku jest właśnie ta możliwość spojrzenia w oczy swemu rozmówcy, czy też odgrywają tutaj rolę jakieś inne czynniki. W każdym razie w powszechnym odbiorze wirtualne znajomości są be i liczą się tylko te realne.

Ja się z tym nie zgadzam. Nie dokonuję żadnych selekcji dotyczących poznanych ludzi. Nie dzielę ludzi na tych poznanych poznanych by net i na tych poznanych w realu. Brak kontaktu wzrokowego/realnego z poznanym człowiekiem nie jest dla mnie żadną przeszkodą.

Jak już wiele razy pisałem, dla mnie za każdym nickiem kryje się człowiek. Taki z krwi i kości. Czasem jest to także oszust, który wraz ze swoim nickiem przywdziewa jakąś sztuczną maskę. Ale czy inaczej jest w realu? Ileż to razy mamy w życiu do czynienia z oszustami podającymi się za kogoś innego niż faktycznie byli? Skąd więc to nadrzędne, wpojone ludziom przekonanie, że realne znajomości są bardziej wartościowe niż te wirtualne?

Pod moim ostatnim postem Jaśmi pisze: "Człowiek- zawsze jest z krwi i kości, na blogu tylko słowa, słowa, słowa.". 

Czyżby?

Dla mnie człowiek jest zawsze z krwi i kości - ten w realu i ten w wirtualu też. A "słowa, słowa, słowa" cechują zarówno ludzi poznanych wirtualnie, jak i tych poznanych realnie. Nie ma tutaj dla mnie żadnej istotnej różnicy.

Nie jest przypadkiem, że ten post napisałem bezpośrednio za tym, gdzie napisałem, czego szukam na blogach. Bo jeśli na blogach szukam człowieka, to siłą rzeczy jestem zobligowany do tego, aby wirtualnych ludzi postrzegać tak samo, jak tych realnych. 

A więc pisząc ten post w pewien sposób postawiłem kropkę nad "i".

Reasumując - miło mi Was poznać na moim blogu - teraz już wiecie, że traktuję Was tak samo, jakbym Was poznał w realu.

A więc jak ludzi, a nie jak "nie wiadomo jakie, nic niewarte, bezimienne" nicki.