Czym różni się blog od blogochlewika, a blogowanie od blogochlewikowania.

W ostatnim czasie jestem świadkiem przeróżnych zachowań blogerów, które jednak w mojej ocenie mają więcej wspólnego z poziomem blogochlewika /stąd "blogochlewikowanie"/ niż z faktycznym blogowaniem, rozumianym jako wymiana różnych opinii pomiędzy ludźmi, bez nadmiernej uszczypliwości, snucia przeróżnych insynuacji, wyzywania, wycieczek osobistych, ataków kierowanych ad personam itp. zachowań, które z każdego bloga w dość szybkim czasie potrafią zrobić tytułowy blogochlewik.

Na początek omówię kilka takich zachowań, jakie miałem okazję ostatnio zaobserwować.

Dwaj Panowie, czyli kto się lubi, ten się czubi? 

Dwaj Panowie pochodzą z całkiem innych światów i mają diametralnie różne światopoglądy. Pozornie się nie znoszą, ale czy na pewno? Mam co do tego wątpliwości. No bo jak tu nie wątpić, skoro w prawie każdym komentarzu każdy z nich lubi zahaczać o swojego "ulubieńca" przypinając mu rzecz jasna jakąś pejoratywną łatkę.

Po co to robią skoro na pozór się nie cierpią? Bo nie mogą bez siebie żyć, zgodnie z powiedzeniem "kto się lubi, ten się czubi"?

Tak to przynajmniej wygląda, inaczej przecież już dawno by odpuścili.

Dwie Panie, czyli witamy w piaskownicy.

Dwie Panie wybitnie się poróżniły. Jedna drugą zaczęła krytykować, no i dalej poszłooo... 

Dalsza dyskusja obu Pań  była w coraz większym stopniu najeżona wzajemnymi złośliwościami, wycieczkami osobistymi i udowadnianiem, która z nich jest głupsza... 

Przypominało mi to do złudzenia dwie dziewczynki kłócące się w piaskownicy i sypiące sobie nawzajem piaskiem po oczach - bo jedna z nich zrobiła drugiej "kuku", tylko nie bardzo wiadomo, która z nich pierwsza owo "kuku" tej drugiej zrobiła... najchętniej by się złapały za włosy i w ten sposób ustaliły która ma rację, ale ponieważ nie są w piaskownicy tylko w necie, więc nie mogą i zamiast tego zażarcie dyskutują - ta dyskusja rzecz jasna trwa bez końca, bo żadna nie chce odpuścić.

Sęk w tym, że nie chodzi tutaj o dwie małe dziewczynki, a o dojrzałe kobiety, bo tę pierwszą opcję byłbym jeszcze w stanie zrozumieć...

Huzia na Józia, czyli jak się robi jaja z blogowej opozycji.

Pewne wesołe dziewczę upodobało sobie robić jaja z towarzystwa, które na potrzeby tego posta nazwę grupą mających o sobie bardzo wysokie mniemanie "jaśnie oświeconych". Jaja polegają na tym, że dziewczyna notorycznie pisze prowokacyjne komentarze, gęsto najeżone słownymi rafami. No i o te rafy natychmiast zaczepiają "jaśnie oświeceni", a potem w odpowiedzi hurtowo piszą pod adresem prowokatorki jadowite komentarze pełne wulgarnych inwektyw, z których "lafirynda" uważany jest za jeden z łagodniejszych. Ale radosne dziewczę nic sobie z tego nie robi, a wręcz przeciwnie, swobodnie "odbija piłeczkę" nasączoną jeszcze bardziej złośliwymi sformułowaniami, czym dość skutecznie rozpala towarzystwo "jaśnie oświeconych" do czerwoności.

Na kilometr widać, że dziewczyna prowokuje i robi sobie w ten sposób z tego całego towarzystwa najzwyklejsze jaja, ale "jaśnie oświeceni" jakoś tego nie dostrzegają... może więc wcale nie są tacy oświeceni jak im się wydaje?

Kto nie jest z nami, ten jest przeciw nam.

Wspomniane wcześniej towarzystwo "jaśnie oświeconych" najlepiej się czuje na pewnym blogu, w którym nie toleruje się inaczej myślących. Każdy kto ośmieli się mieć tam inne zdanie prędzej czy później dostaje kopa w d. - po czym zostaje stamtąd zwyczajnie wywalony na zbity pysk.

Kłania się w tym wypadku powiedzenie "jeśli wpadłeś między wrony, musisz krakać jak i one".

Problem w tym, że pojawiają się tam czasem osoby, które nie mają pojęcia o panujących na tym blogu zwyczajach i zanim zostaną stamtąd wyrzucone, dostaną przynajmniej parę szturchańców za to, że ośmielili się mieć inne zdanie niż reszta towarzystwa.

Kupą mości panowie, zróbmy wreszcie ten blogochlewik.

Są w blogosferze ludzie, którzy najlepiej się czują w atmosferze blogochlewika i robią wszystko, aby wybranego przez siebie bloga szybko zamienić w blogochlewik, bo dopiero wtedy czują się tam jak u siebie w domu. Nie oglądają się przy tym na pozostałe osoby, którym atmosfera blogochlewika wyraźnie nie służy. 

Jeśli zwróci się im uwagę, że robią z bloga blogochlewik, wówczas takie towarzystwo bez żadnych skrupułów próbuje wciągnąć delikwenta do tego swojego blogochlewika i bynajmniej ani myśli go opuszczać.

Jak się bronić przed blogochlewikowaniem?

W trakcie blogowania trzeba się trzymać pięciu głównych zasad, dzięki którym dość skutecznie unikniemy poziomu uznawanego za "blogochlewikowy". 

1. Ja szanuję ciebie, a ty szanujesz mnie.

Jeśli będziemy nawzajem się szanować, wtedy z pewnością unikniemy wzajemnego obrzucania się błotem. Po prostu dlatego, że takie wzajemne obrzucanie się błotem nie przystoi rozmówcom, którzy nawzajem się szanują.

No to jedźmy dalej:

2. Blogerze, nie czyń drugiemu co tobie niemiłe.

Zasada bardzo prosta i oparta na czytelnych, intuicyjnych kryteriach: nie będę robił drugiemu blogerowi niczego, co sam odebrałbym jako wyrządzoną mi przykrość. 

Proste? No pewnie! Niczym konstrukcja cepa!

Pamiętaj też, że na cudzym blogu jesteś zawsze tylko gościem, a więc nie trolluj, nie spamuj, nie wszczynaj niepotrzebnych burd i nie obrażaj gospodarza bloga - bo stale musisz mieć na uwadze trzecią zasadę:

3. Wolnoć Tomku w swoim /blogowym/ domku.

Pamiętaj więc, że w ewentualnej potyczce z gospodarzem bloga od razu stoisz na straconej pozycji - bo to on tam rządzi, a nie ty. I ma do dyspozycji cały arsenał środków - począwszy od zwrócenia ci uwagi, aż po kasowanie twoich komentarzy, kasowanie całych postów, czy wreszcie - przyklejenie do twojego nicka trwałego bana, cobyś więcej nie mógł tam wszczynać żadnych burd. 

I choćbyś się bracie skichał, to nic na to nie poradzisz. Dlatego lepiej jest w razie rysującego się konfliktu od razu wycofać się na z góry upatrzone pozycje /czytaj: "na własnego bloga" - bo tam jest najbezpieczniej/ niż próbować dalej walczyć z przeciwnikem, który dysponuje o wiele bardziej skuteczną bronią niż ta, którą ty masz do dyspozycji.

4. Pod żadnym pozorem nie daj się wciągnąć do blogochlewika. 

W ferworze dyskusji łatwo jest stoczyć się do poziomu tytułowego blogochlewika, dlatego zawsze należy się kontrolować i nie dać się ponieść emocjom. A gdy zauważysz, że poziom dyskusji zaczyna niebezpiecznie zbliżać się do "blogochlewikowego", wtedy po prostu wycofaj się informując o tym resztę "blogochlewikowego towarzystwa" 

- sorry, ale to już nie jest mój poziom, a poziom blogochlewika mnie nie interesuje.

I nawet jeśli będziesz usilnie nakłaniany do pozostania w takim towarzystwie, a czasem wręcz znieważany, opluwany, wyzywany od tchórzy, dezerterów, itp., to nie możesz ulec - mając na uwadze piątą i ostatnią zasadę, która brzmi:

5. Mądry głupiemu ustępuje.

Udowodnij więc, że to ty jesteś mądrzejszy i wycofaj się z tego blogochlewika zanim będzie za późno. Bo jeśli tego od razu nie zrobisz, wtedy zachodzi ryzyko, że ugrzęźniesz w nim na dłużej, a wtedy blogosfera zacznie cię szybko z tym blogochlewikiem kojarzyć. Jeśli nie chcesz aby tak się stało, bierz nogi za pas. 

To jest najlepsze, co możesz wtedy zrobić.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Piszę o tym wszystkim ponieważ nie przepadam ani za blogochlewikami, ani za blogochlewikowaniem. Dlatego chciałbym, aby ten mój post został odebrany jako wskazówka, w jaki sposób można uniknąć przemiany bloga w blogochlewik.

Z mojej zaś strony mogę Wam obiecać, że dołożę wszelkich starań, aby ten blog pozostał na zawsze blogiem, a nie blogochlewikiem.