Pomiędzy zdradą a bohaterstwem, czyli podzielony naród.

Niedawno odbyła się premiera filmu "Jack Strong".

Filmu nie oglądałem, ale nie o samym filmie chciałem teraz napisać. Jak wiadomo film opowiada o życiu i działalności pułkownika Ryszarda Kuklińskiego - człowieka którego do chwili obecnej jedni Polacy uznają za bohatera, a inni za zdrajcę. Postać pułkownika bez wątpienia wciąż wprowdza bardzo ostry podział w polskim społeczeństwie pomimo tego, że okres komuny skończył się mniej więcej 25 lat temu, a sam Kukliński nie żyje już od 10 lat. Z jednej strony pojawiają się głosy piętnujące postawę Kuklińskiego z drugiej zaś wychwala się postać pułkownika, jako polskiego bohatera zasługującego na uznanie i powszechny szacunek.

Osobiście skłaniam się ku tezie, że pułkownik Kukliński poprzez swoją kontrowersyjną szpiegowską działalność bardzo się przysłużył sprawie ostatecznego zakończenia okresu zimnej wojny, co ma także związek z upadkiem ZSRR i uwolnieniem się spod komunistycznego jarzma kilku krajów Europy środkowo - Wschodniej, w tym także Polski.

Myślę jednak, że jest jeszcze za wcześnie na ocenę postawy płk Kuklińskiego, bo chyba jeszcze za mało czasu minęło, a ludzkie emocje jeszcze nie zdążyły ostygnąć. Niech więc postać pułkownika oceni historia, mam nadzieję, że będzie to najbardziej obiektywna ocena.

To, co mi się nie podoba przy okazji nagłaśniania postaci pułkownika Kuklińskiego, to skrajna polaryzacja stanowisk w odcieniach czarne - białe, z niemal całkowitym pominięciem innych postaci, które także w mojej ocenie warte są tego, aby je przy tej okazji przypomnieć. Bo obrońcy Kuklińskiego najwidoczniej zapomnieli, że pan pułkownik wcale nie był pierwszym polskim wojskowym, który przysłużył się Zachodowi. Palma pierwszeństwa należy tutaj prawdopodobnie /prawdopodobnie, bo ten wykaz siłą rzeczy dotyczy tylko zdekonspirowanych szpiegów/ do Józefa Światły, wysokiego funkcjonariusza Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, który w 1953 roku uciekł na Zachód. Jednak w tym przypadku brak peanów pochwalnych wznoszonych na cześć ww. jest zrozumiały, wszak był to znany stalinowski śledczy, który aktywnie uczestniczył w aresztowaniach i represjach wobec polskich działaczy podziemia niepodległościowego. Pozwolę sobie jednak jeszcze raz na moment powrócić do tej mrocznej postaci w dalszej części tego posta.

Drugim, znacznie mniej znanym wojskowym niż płk Kukliński, który przeszedł na stronę Zachodu jest ppłk Michał Goleniewski. Swego rodzaju ciekawostką pozostaje fakt, że już po tym, jak znalazł schronienie w USA, zaczął się podawać za carewicza Aleksego, czyli syna cara Mikołaja II, a tym samym rościć pretensje do bogatej spuścizny po rodzinie Romanowów. Ale wcześniej, dzięki zdobytym przez siebie informacjom, bardzo się przysłużył Amerykanom, a więc jego zasługi na polu pełnienia funkcji "protoplasty polskiego oficera łącznikowego współpracującego z NATO", jak się czasem w obecnych czasach określa to, co później robił Kukliński, są z pewnością nie do przecenienia.

Bardzo znanym polskim sportowcem, a przy tym także wojskowym, który przyznał się do szpiegowania na rzecz Zachodu był major Jerzy Pawłowski. Był to szermierz światowej klasy. Zdobył nawet kilka medali olimpijskich /w tym złoty medal indywidualnie w szermierce podczas Igrzysk Olimpijskich w Meksyku, w 1968 roku/. Został zwerbowany podczas pobytu w USA. Amerykanom przekazywał głównie informacje personalne i towarzyskie o osobach z kręgów polityczno-wojskowych. 

Z kronikarskiego obowiązku muszę tutaj wymienić jeszcze kilku innych wojskowych którzy także zdecydowali się na współpracę z Amerykanami. Byli to : por. Andrzej Kopczyński, ppłk. Jerzy Koryciński oraz mjr Ryszard Widerski.

Jednak nikogo z ww. oficerów, poza płk Kuklińskim, nie określa się dzisiaj mianem bohatera. Dlaczego? Czyżby ich zasługi na polu szpiegowania na rzecz amerykańskiego wywiadu okazały się niewystarczające? A więc miarą bohaterstwa miała by być jakość przekazanych Amerykanom informacji?

Jeśli ktoś wyczuł subtelną nutę ironii w ww. pytaniach, to dobrze wyczuł. No bo patrząc na fakt współpracy Kuklińskiego z amerykańskim wywiadem z historycznej perspektywy, to całe bohaterstwo płk Kuklińskiego wypada jednak niezbyt przekonująco.

Ale to jeszcze nie wszystko.

Zwróćmy uwagę na postawę Amerykanów. Czy są wobec nas całkiem szczerzy, czy po prostu mówią to, co jest im aktualnie na rękę? Jeśli są tacy lojalni wobec Polski i Polaków, to dlaczego tak długo ukrywali prawdę o Katyniu? Dlaczego podjęli się współpracy, a potem pieczołowicie chronili wspomnianego już wyżej Józefa Światło - jednego z katów polskiego podziemia niepodległościowego?

W opinii Amerykanów płk Kukliński działał kierując się szlachetnymi pobudkami i był przekonany o słuszności podejmowanych przez siebie działań. Ale przecież takimi samymi pobudkami kierował się niedawno Edward Snowden... dlaczego zatem Amerykanie obwołali go zdrajcą? Wszak intencje przyświecające zdradzie Kuklińskiego i Snowdena były bardzo podobne... dlaczego w takim razie Amerykanie zupełnie inaczej tłumaczą postępowanie Kuklińskiego i Snowdena? 

Czy to Wam czegoś nie przypomina? 

Np. tłumaczenia Kalego o tym, co to znaczy jak Kali ukraść krowę, a co, jak to Kalemu ukraść krowę?

Do tego dochodzi jeszcze jedna istotna sprawa - nielojalne postępowanie Amerykanów w sprawie uwięzionych terrorystów w Starych Kiejkutach na Mazurach. Wiadomo, że we wstępnych obietnicach miała być o tym cisza po wsze czasy... ale Amerykanie po pewnym czasie jednak "puścili farbę", no i zupa się wylała... a teraz stoją sobie z boku i wskazując na nas palcem, mówią 

- to było u nich, a nie u nas!

Wygodna postawa, prawda? 

Ale Jankesi już tak mają - widzą przede wszystkim koniec swojego nosa, a innych rolują ile tylko się da, byle ten ich koniec nosa miał się dobrze... i tak rozumieć trzeba wszystko, co dotyczy działań Wuja Sama...

Wiecie na czym polega zasadniczy problem z naszymi bohaterami - znanymi postaciami historycznymi po wrześniu 1939 roku?

Na tym, że trudno się doszukać kogoś, kto by służył przede wszystkim Polsce... 

Niektórzy wskażą tutaj pewnie generała Sikorskiego... hmm, no tak, ale... kto wie, może właśnie dlatego musiał zginąć... 

A jakieś inne nazwiska? 

Gen. Anders, gen Jaruzelski, płk Kukliński, gen. Marian Zacharski... za każdym razem mamy tutaj  pewien szkopuł - bo kogo by się nie wzięło "na tapetę", to szybko dochodzi się do wniosku, że wszystkie te osoby przysłużyły się głównie albo interesom radzieckim/rosyjskim, albo angielskim/amerykańskim - ale nie polskim.

Wynika stąd dość smutna konkluzja - niestety jesteśmy obecnie zbyt małym i zbyt słabym krajem, aby rozpatrywać działalność znanych Polaków w oderwaniu od interesów światowych mocarstw. A jeśli się rozpatruje tę działalność przez pryzmat światowych mocarstw, wówczas interes Polski niejako automatycznie staje się interesem drugoplanowym. 

I to by było na tyle. 

Prawie...

Bo na koniec powiem, kto dla mnie jest niewątpliwym bohaterem.

Żołnierze i partyzanci... najpierw walczyli o wolną Polskę z niemieckim najeźdźcą... ale potem, gdy nastała władza komunistów uznali, że nie o taką Polskę walczyli... i dlatego wrócili do lasów i walczyli dalej - wierni złożonej przysiędze... ukrywający się w lasach, wsiach i zagrodach, opuszczeni przez wszystkich, walczący z przeważającymi siłami MO, KBW i NKWD, wiele razy osaczeni i wiele razy wymykający się z kolejnych obław... to są dla mnie prawdziwi bohaterowie... kiedyś pogardliwie nazwani "reakcyjnymi bandami", z czasem rozbici i rozproszeni, często pochowani w bezimiennych grobach... wreszcie skazani przez komunistów na wieczne potępienie i zapomnienie, a dziś nazywani "Żołnierzami Wyklętymi" po wielu latach wrócili na honorowe karty naszej historii... a Dzień Im Poświęcony przypada 1 marca każdego roku, a więc już za niecały tydzień. 

Cześć Ich Pamięci!