Będzie się działo!

Reprezentacja naszych siatkarzy po triumfie w Lidze Światowej, lipiec 2012 rok.

O tym, że drużyna naszych siatkarzy ma w sobie wielki potencjał mówiło się co najmniej od 10 lat.

Co z tego skoro w meczach o najwyższą stawkę nasi reprezentanci wychodzili na boisko spięci i zestresowani. W ich oczach już na początku ważnych spotkań z takimi markowymi drużynami jak Brazylia czy Włochy widać było lęk zmieszany z dużym respektem dla przeciwnika. Wprawdzie nasi siatkarze za każdym razem obiecywali kibicom walkę o zwycięstwo, ale tak naprawdę już od początku takich spotkań psychicznie nastawieni byli się na porażkę, co było widać na boisku.

W efekcie nie były to z reguły mecze o zwycięstwo, lecz o w miarę honorową porażkę, co zresztą z reguły im się udawało. Tak było za czasów gdy naszą reprezentację prowadzili polscy trenerzy - Ireneusz Mazur, Ryszard Bosek, Waldemar Wspaniały i Stanisław Gościniak.

Podobnie było także później, gdy trenerem został Raul Lozano, a później Daniel Castellani.

Chłopcy grali i walczyli, ale w walce o najwyższe laury na ogół ponosili porażki.

Tak było aż do 2011 roku, gdy trenerem naszej reprezentacji został Andrea Anastazi.

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOAcWpwWKllXgLt76jD0wi2u8uH8zyr8xlpuBMWOzHfn9sutkevuJfRFXNGT6QlHQ-F_aD0VU3zvLeeQWBjwtthTGC40NiUfGKQSrS65wFPhbTSaMU705rt9u6NdXyXyu7U7eRIPM7tFc/s1600/b08f5c4eb36b2ca55588b2166960ba52%252C9%252C1.jpg

Andrea Anastazi - zdjęcie z adresu jw.

Wielki sukces Włocha polega na tym, że odmienił tę drużynę mentalnie. Teraz mają oni mentalność zwycięzców, przestali grać o honorowe porażki, a zaczęli grać o zwycięstwa.

Nie wiem jak Andrea Anastazi tego dokonał, ale dokonał i chwała Mu za to.

Dzięki temu od pewnego czasu z wielką satysfakcją oglądam zespół, który za każdym razem dąży do zwycięstwa, bez oglądania się na klasę przeciwnika. Było to także widać w niedzielnym meczu z Włochami, zwłaszcza w najbardziej zażartym trzecim secie, gdzie aż do stanu 13:12 dla Włochów była walka "punkt za punkt" i gdzie aż do tego momentu zanosiło się w końcówce seta na grę na przewagi. Ale od tego stanu nasi chłopcy wreszcie przełamili zażartą włoską obronę dzięki czemu udało im się wygrać tego seta 25:23.

Czwarty set, który okazał się ostatnim, był już w zasadzie "grą do jednej bramki". Załamani Włosi popełniali błąd za błędem i nie stawiali już większego oporu, dzięki czemu nasi wygrali tego seta 25:14 i cały mecz 3:1. 

Muszę też przyznać, że od pewnego czasu jestem pełen podziwu dla odporności psychicznej naszych chłopaków, ale jak ma się za trenera taką oazę spokoju jak Andrea Anastazi, to chyba przychodzi to niemal automatycznie ;)

Nasza drużyna obecnie stanowi monolit, w którym trudno o jakieś słabe punkty.

Chłopaki bardzo poprawili odbiór zagrywki i grę kombinacyjną przy siatce, co wcześniej było dość słabym punktem naszej reprezentacji. Teraz takich słabych punktów praktycznie nie ma, a gdy się patrzy na to, co prezentują nasi gracze, nieraz same ręce składają się do oklasków.

Jestem pewien, że z taką grą i z taką odpornością psychiczną stać naszych na walkę o najwyższe cele, z mistrzostwem olimpijskim włącznie. 

Czego im zresztą serdecznie życzę, bo powiedzmy sobie szczerze - 36 lat oczekiwania na powtórzenie sukcesu drużyny Huberta Wagnera to jest naprawdę szmat czasu i dlatego taki długi okres powinien wystarczyć nawet dla najbardziej cierpliwych kibiców ;)

Z uwagi na powyższe gorąco zapraszam wszystkich zainteresowanych siatkówką do trzymania kciuków za naszych siatkarzy, bo bez wątpienia są tego warci.

I podobnie jak Bartosz Kurek chcę wszystkich zapewnić, że bez względu na ostateczny wynik naszej drużyny - będzie się działo!