Dziesięć refleksji po wyborach.

Refleksja pierwsza: zwycięstwo zza grobu.

Wczoraj, zaraz po ogłoszeniu wyników wyborów głos zabrał bezapelacyjnie największy triumfator tych wyborów, Jarosław Kaczyński, a więc szef zwycięskiej partii czyli Prawa i Sprawiedliwości. Prezes Kaczyński dosyć nieoczekiwanie zaczął nie od triumfalnego obwieszczenia "urbi et orbi", że oto PiS obejmie teraz stery władzy i zaraz zacznie się rozliczanie poprzedniej ekipy rządowej z rozlicznych afer. Nie, on zaczął od przypomnienia nieżyjącego od czasu katastrofy pod Smoleńskiem swojego brata - prezydenta Lecha Kaczyńskiego bez którego, co wyraźnie podkreślił, nie byłoby tego wczorajszego sukcesu. 
Kończąc zaś zameldował:

- Panie Prezydencie, melduję wykonanie zadania!

I właśnie wtedy pomyślałem sobie, że to jest także zwycięstwo nieżyjącego już od pięciu lat z hakiem, prezydenta Lecha Kaczyńskiego. 

Co prawda zwycięstwo zza grobu, ale jednak zwycięstwo.

Refleksja druga: Ale jaja! Ale jaja! Ale jaja!

Drugie miejsce w tych wyborach zajęła Platforma Obywatelska.

Dwadzieścia kilka procent to i tak moim zdaniem spory sukces tej partii. Po tych wszystkich "...kamieni kupach" i "ośmiorniczkach..." spodziewałem się wyniku nieco poniżej 20 %. Tak się nie stało. Spora w tym zasługa premier Ewy Kopacz, która moim zdaniem naprawdę bardzo rzetelnie pracowała przez całą kampanię wyborczą dzięki czemu nieco uratowała pikujące w ostatnim czasie ostro w dół notowania PO. 
Myślę, że przerwa w rządzeniu dobrze zrobi tej partii, bo po ośmiu latach rządów nadmierna buta, pycha, arogancja i pogarda dla Narodu były aż nadto widoczne. Teraz posiedzą sobie kilka lat na opozycyjnym garnuszku, spokornieją i być może jeszcze kiedyś wrócą do rządzenia Polską, ale po odbyciu niezbędnej kwarantanny. A póki co mogą się spotykać u "Sowy i Przyjaciół", zajadać się ośmiorniczkami i paplać wesoło "Ale jaja! Ale jaja! Ale jaja!" ile tylko dusza zapragnie - ale tym razem już na własny rachunek, a nie z pieniędzy podatników.

Refleksja trzecia: nie dam ci torby z darami, ani auta z alufelgami.

Formacja Pawła Kukiza dość nieoczekiwanie zajęła trzecie miejsce w tych wyborach z wynikiem oscylującym wokół dziewięciu procent. Osobiście ufam Pawłowi Kukizowi, który już w trakcie wyborów prezydenckich mnie przekonał, że nie pcha się po władzę dla samej władzy, ale po to, by naprawdę poprawić sytuację w Polsce. Paweł Kukiz w jednym ze swoich utworów śpiewał ironicznie "Dam ci torbę z darami, auto z alufelgami" - teraz wracał do tych słów twierdząc, że właśnie na tym polega system z którym walczy, a więc najpierw partie polityczne obiecują gruszki na wierzbie, a potem prowadzą taką politykę, aby nabić sobie kabzę, zapominając o społeczeństwie i wcześniej złożonych obietnicach. W zasadzie zgadzam się w tej kwestii z Pawłem Kukizem, ale problem polega na tym, że Kukiz walcząc z systemem, najpierw sam musi wejść w ten system, aby później rozwalić go od środka. A więc wcześniej musi założyć własną partię, inaczej cały czas będzie walczył z systemem niczym Don Kichot z wiatrakami. Sęk w tym, że  Kukiz nie założył własnej partii, utworzył natomiast coś w rodzaju "pospolitego ruszenia", które nazywa się "Kukiz 15". Gdyby w skład tej formacji wchodziło, powiedzmy 10 tysięcy Kukizów i nikt więcej, wtedy nie miałbym żadnych wątpliwości odnośnie tej formacji. Ale Kukiz jest tam tylko jeden, zaś co do całej reszty, to nie ufam tej zbieraninie ani trochę i myślę, że w szybkim czasie staną się oni "planktonem politycznym", a więc zostaną, jak to się eufemistycznie mówi "zagospodarowani" przez inne partie.

Ale wynik formacji Pawła Kukiza niewątpliwie świadczy o tym, że kredyt zaufania dla pozostałych partii powoli się wyczerpuje i Polacy pragną radykalnych zmian w dotychczasowym sposobie uprawiania polityki.

Refleksja czwarta: no pasaran!

Gdy mnie ktoś pytał przed wyborami, ile procent zdobędzie Zjednoczona Lewica, zawsze odpowiadałem: 

- osiągną całkiem przyzwoity wynik, dokładnie 7,9 %...

Taka odpowiedź stanowiła zakamuflowane życzenie, aby to ugrupowanie w ogóle nie weszło do Sejmu, bowiem próg wyborczy w tym wypadku wynosi 8 %. No i wygląda na to, że wykrakałem, z czego, nie ukrywam, bardzo się cieszę. Takie paroletnie oddzielenie od sejmowego koryta bardzo dobrze zrobi tej formacji, pozwoli jej ostatecznie pozbyć się dawnych partyjnych aparatczyków w rodzaju Leszka Millera, pozwoli też oczyścić się z bandy bezideowych karierowiczów, którzy na lewicowych hasłach chcieli się wspiąć na szczyty władzy. Mam nadzieję, że kilkuletni okres sejmowej posuchy pozwoli oddzielić ziarno od plew i wyodrębnić prawdziwych ludzi lewicy, którzy naprawdę wierzą w to co głoszą.

Refleksja piąta: "bo wszystkie Ryśki to fajne chłopaki".

Ugrupowanie Ryszarda Petru zdobyła coś koło siedmiu procent, co po przeliczeniu daje kilkanaście mandatów w Sejmie. Moim zdaniem dobrze się stało.

Zawsze miałem Petru za dobrego ekonomistę, który twardo stąpa po ziemi. Będzie się teraz przyglądał z ław opozycji temu, co już niedługo będzie robił rząd wybrany przez PiS. Całkowicie popieram to, co Petru mówi o branży górniczej: koniec z przywilejami dla tej branży, za to wszystko płaci całe społeczeństwo i w efekcie mamy w Polsce węgiel kilka razy droższy niż na świecie. To się musi skończyć i w tym temacie Petru ma absolutną rację, jeśli rząd PiS dalej chce "rozpieszczać" górników, to niech to robi, ale z własnych dotacji przeznaczonych na finansowanie partii politycznych, bo dotując górników z budżetu, zwyczajnie okrada pozostałe grupy społeczne.

Refleksja szósta: zielono mi, ale tylko na wiosnę.

Po cichu liczę na to, że PSL nie doliczy się tych 5 % poparcia, co w efekcie pozwoli na czasowe pozbycie się tych drobnych wiejskich cwaniaczków z naszego parlamentu. Podobnie jak w przypadku Zjednoczonej Lewicy, takie kilkudniowe odstawienie przedstawicieli tej partii od sejmowego koryta pozwoliłoby na oczyszczenie się tego ugrupowania z darmozjadów i karierowiczów, których w PSL-u jest na pęczki.

Refleksja siódma: kogo nie ma, ten się nie liczy.

Pozostałe partie i ugrupowania nie przekroczyły pięcioprocentowego progu wyborczego, a więc pozostaną poza parlamentem. A ponieważ realnie rzecz biorąc, kogo nie ma, ten się nie liczy, a zatem nie bardzo jest o czym w tym wypadku gadać, bo wygląda na to, że gadam o niczym :)

Refleksja ósma: nie lamentujcie hejterzy, jutro też zaświeci słońce.

Nad wynikami wyborów już zaczęli płakać główni polscy hejterzy w rodzaju PeO-wskiego agitatora - Tomasza Lisa, wieloletniego ulubieńca gimnazjalistów - Kuby Wojewódzkiego, czy też nadwornego "wszechałtorytetu III RP" - Adama Michnika, wraz z tłumami ich popleczników. Wylewają oni teraz rzeki krokodylich łez nad przyszłym losem Polski zgrywając się na polskich patriotów, którym rzeczywiście na tym losie zależy. Nie wierzę im jednak nic a nic, bo w ostatnich latach już nieraz pokazali, jakie są ich prawdziwe intencje. A wg nich Polska powinna być krajem multi - kulti, opartym na swobodnych związkach "dwóch mamuś", albo "trzech tatusiów", gdzie tradycyjna rodzina będzie znaczyła tyle, co nic.

Nie szlochajcie więc farbowane lisy, bo szkoda waszej fatygi.

Poza tym, na tych wyborach świat się nie kończy. Jeśli PiS nie dotrzyma swoich obietnic, to też za cztery lata przegra z kretesem, bo drugi raz na to samo ludzi już nie da się nabrać, tylko jednej PO się to udało cztery lata temu, ale to "se ne vrati".

Refleksja dziewiąta: nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem.

Jaki jest wynik wyborów, każdy widzi. PiS dziś triumfuje, a lewica szlocha, ale za cztery lata może być na odwrót. Nie ma więc co płakać nad rozlanym mlekiem, trzeba wziąć się w garść i zacząć szybko myśleć o następnych wyborach. I to bym radził wszystkim ugrupowaniom, zarówno zwycięzcom jak i pokonanym, bo zadań przed każdą partią  jest huk, a czasu niewiele, toteż...

Refleksja dziesiąta: przestańcie w końcu pieprzyć i weźcie się do roboty.

W tym kraju jest mnóstwo do zrobienia: chora jest policja, chore sądownictwo, chora prokuratura, siły zbrojne, więziennictwo, służby specjalne, służba zdrowia i szkolnictwo. 

W zasadzie wszystkie służby w tym kraju są mniej lub bardziej chore. 

Chory jest system podatkowy.
Chora jest opieka społeczna i cały system emerytalno - rentowy.

Generalnej naprawy wymaga gospodarka, która potrzebuje dofinansowania i jakiegoś dobrego sternika, który by pomógł wyprowadzić tę nadmiernie przeciążoną i sfatygowaną łódź miotaną kolejnymi sztormami na bardziej spokojne wody, gdzie można by pomyśleć o  zrzuceniu tego całego postkomunistycznego balastu, aby ta polska łódź zaczęła wreszcie płynąć jak należy.

Jest ogrom pracy do zrobienia i ta praca cały czas na was czeka, nasi "kochani" politycy. 
I nie rozmieniajcie się na drobne tracąc czas na różne pseudoważne tematy zastępcze, typu in vitro, czy kwestia od ilu lat powinny dzieci zacząć chodzić do szkoły. Wystarczy jak przestaniecie ludzi celowo przymuszać, a więc zabraniać im stosowania metody in vitro lub też zmuszać do posyłania sześcioletnich dzieci do szkół. 
Niech to ludzie mają wybór, a nie państwo, które ich do czegoś zmusza stosując w tym celu cały swój aparat ucisku.

Przestańcie więc pieprzyć i bierzcie się do roboty.

Bo ani Europa, ani świat nie będzie na nas czekać i jak sami sobie nie pomożemy, to nie liczcie, że jakiś "dobry wujek" nam pomoże. Dobrze znamy takich "dobrych wujków" i dlatego mamy jedno życzenie: trzymajcie się od nas z daleka.

Sami sobie musimy pomóc.

My, Polacy.