Eksperyment Kiry i co z niego wynikło.

Jakiś czas temu pisałem o traktowaniu kontrowersyjnych komentarzy przez gospodarza bloga.

Blogowe życie napisało ciąg dalszy tej historii. 

Otóż niedawno Autorka jednego z odwiedzanych przeze mnie blogów, Kira, w trosce o utrzymanie ładu i porządku na swoim blogu zdecydowała się na pewien eksperyment. Trzeba od razu uczciwie przyznać, że miała ku temu powody. Bowiem na blogu Kiry od dawna trwa nieustająca "wojna słowna" przede wszystkim pomiędzy środowiskiem zwolenników aborcji na życzenie /obóz pro choise/ oraz jego przeciwników /obóz pro life/. Komentujący zazwyczaj nie przebierali w słowach i zażarte dyskusje często kończyły się wzajemną wymianą inwektyw i ataków ad personam wyrażonych pod adresem przeciwników.

Dlatego Kira mając na względzie unikanie swarów i kłótni na swoim blogu, wprowadziła szereg zasad, które nazwała "Prawem Kiry", a które w tym poście będę skrótowo nazywał "PK". Poszczególne punkty tego prawa są widoczne na blogu Kiry, a tutaj scharakteryzuję tylko niektóre z nich. A więc: każdy ma prawo krytykować i/lub wyśmiewać poglądy pozostałych komentatorów, nie może jednak krytykować ani wyśmiewać ich samych /punkt 4 PK/, ewentualna dyskusja musi być prowadzona w taki sposób, by żaden z dyskutantów nie czuł się obrażany ani zamęczany przez drugiego /punkt 5 PK/, na życzenie (wyrażone choćby przez jedną ze stron) Autorka raz na zawsze separuje od siebie konkretnych komentatorów /punkt 7 PK/. Jeśli dany komentator nie zastosuje się do PK, jego komentarz jest kasowany, zaś notoryczne łamanie PK oznacza trwałe wykluczenie autora z grona komentatorów bloga.

Pozornie PK jest przejrzyste i czytelne, jednak diabeł jak zwykle tkwi w szczegółach. Dla przykładu przeanalizujmy punkt 4 PK. Zgodnie z nim dozwolona jest krytyka poglądów i wypowiedzi poszczególnych komentatorów /rzecz jasna, jeśli sytuacja tego wymaga - vide punkt 7 PK - trzeba to zrobić w osobnym wątku/, niedopuszczalna zaś jest krytyka osób oraz krytyka ich zachowania. Sęk w tym, że nie zawsze jest łatwo zdefiniować co jest czym - oczywiście decyduje o tym autorytatywnie sama Autorka bloga. Łatwo w tym wypadku o rozbieżność zdań, o czym sam miałem okazję się przekonać, ale o tym nieco później.

Początkowo wszystko było OK. Ludzie wyraźnie złagodnieli i zaczęli nawet pisać w taki sposób, że dawało się to czytać. Do czasu. W jednym z ostatnich postów Kiry ktoś powołując się na PK zaczął domagać się separacji z innym komentatorem i dalej to już poszłooo... zaczęła się eskalacja roszczeń, kto z kim chce, a kto z kim niekoniecznie... Niby dorośli ludzie, a nagle zaczęli zachowywać się niczym dzieci w przedszkolu, które całą grupą siedzą w piaskownicy i wzajemnie się przekrzykują:

- Pse pani! A Jurek mi celowo schował łopatkę w piasku! Ja już nie chcę się z nim bawić!

- Pse pani! Ania mi specjalnie nasypała piasku na głowę! Ona jest dla mnie niedobra!

- Pse pani! Marek mnie ciągnie za włosy! Trzeba go ukarać!

- Pse pani!...

- Pse pani...

Biedna Kira zaczęła się dwoić i troć, aby uspokoić to całe nerwowe towarzystwo, ale w zamian sama zaczęła obrywać, bo szybko została posądzona o bycie stronniczą i mało obiektywną, jeśli tylko podzielała rację jednej ze zwaśnionych stron. Było dla mnie jasne, że Autorka bloga w jednej chwili zamieniła się z blogerki w kogoś w rodzaju Wielkiego Brata, który jednocześnie pełnił rolę rozjemcy, prokuratora, obrońcy i sędziego.

Widząc to wszystko pozwoliłem sobie na komentarz, w którym m.in. napisałem jak postrzegam opisaną sytuację. Okazało się, że wg Kiry jest to krytyka osób, wobec czego zakwestionowany fragment musiał zostać wykasowany. Wyszło na jaw, że to co zdefiniowałem jako krytyka wypowiedzi, Kira zaklasyfikowała jako krytyka osób/zachowania. Sęk w tym, że zakwestionowany fragment został napisany w taki sposób, że wymyka się jednoznacznej definicji, a więc można go zaklasyfikować i tak, i tak. Takie jest przynajmniej moje zdanie, ale każdy sam może to ocenić, bo poniżej cytuję ów zakwestionowany fragment w oryginalnym brzmieniu.

"Pozwolę sobie przy okazji na pewną refleksję dotyczącą tego, co się teraz u Ciebie dzieje. Z rozbawieniem czytam jak kolejne osoby domagają się od Ciebie wyegzekwowania swoich praw wynikających z tzw. "Prawa Kiry". Patrząc z boku wygląda to wręcz komicznie. "Kiro, mając na względzie punkt ... domagam się, abyś... , "Kiro, zrób to, zrób tamto". Zupełnie jakbym był w jakimś ultrademokratycznym mikropaństewku, gdzie każdy z obywateli gromko domaga się od władzy, aby ta wyegzekwowała JEGO prawa, bez oglądania się, czy przy okazji nie będą złamane prawa innych. No i każdy czeka, że natychmiast zareagujesz, bo przecież jesteś tutaj naczelnym żandarmem w połączeniu z naczelnym sędzią i prokuratorem, jednym słowem - jedynym wszechmogącym władcą :) Jednym słowem, całkiem niezły kabaret z tego wyszedł :)Ciekaw jestem co będzie dalej z tym blogiem, bo do tej pory myślałem, że Twój eksperyment zdał egzamin celująco, ale dziś jak patrzę na tę dziecinadę, to zacząłem mieć wątpliwości. Tak czy owak życzę Ci powodzenia, bo uważam, że coraz lepiej prowadzisz tego bloga i szkoda by było, aby zastosowana przez Ciebie formuła z racji eskalacji tych komicznych żądań miała spalić na panewce."

Gdy Kira wykasowała ten komentarz szybko zrozumiałem, że tak może być za każdym razem. Czyli nie dość, że pisząc dowolny komentarz muszę stosować autocenzurę, aby napisany tekst mógł spełnić kryteria zawarte w PK, to jeszcze w dodatku nigdy nie będę miał pewności, czy Kira za chwilę go nie usunie, bo inaczej zinterpretuje napisaną treść. W tej sytuacji jedynym rozsądnym wyjściem była deklaracja z mojej strony, że dobrowolnie powstrzymuję się od dalszego komentowania na omawianym blogu. Bo po co mam komentować jeśli nie mam żadnej gwarancji, że moje komentarze nie zostaną za chwilę wykasowane? Przecież to bez sensu.

Obawiam się, że eksperyment Kiry nie spełni swojego zadania, bo spełnić go nie może. PK nie spowoduje kulturalnej polemiki i przekonywania się poprzez wzajemną wymianę argumentów. Po pierwsze, żadna ze stron tego nie chce, a po drugie - zbyt podzielony jest świat wyznawanych wartości, aby to w ogóle było możliwe. Dwa wrogie obozy wciąż będą ze sobą skłócone, tyle że zamiast wcześniejszej dyskusji na inwektywy będą tam przedziwne łamańce językowe typu "pogląd jakoby ... jest najogólniej rzecz biorąc do bani" lub "osoba która pisze, iż ... musi jak najszybciej skontaktować się z psychiatrą" /chociaż nie mam 100 % pewności, czy ten drugi komć przejdzie/. Oczywiście takie forum będzie bardziej parodią normalnej dyskusji niż jej urzeczywistnieniem. Kira zaś będzie musiała co i rusz udzielać się w roli rozjemcy lub żandarma /zależnie od sytuacji/, bo taka będzie konieczność wynikająca z PK. Nie uniknie też krytyki ze strony tych, którzy będą się czuli przez PK pokrzywdzeni.

Nie wątpię, że tworząc PK Kira miała dobre chęci. Jednak zabrała się do tego w niewłaściwy sposób. Obrazowo rzecz ujmując, jeśli mamy do czynienia z agresywnym psem to powinniśmy tak go wytresować, aby był karny i nikomu postronnemu nie zagrażał. Kira zaś tworząc PK postanowiła poskromić tego psa w inny sposób - a mianowicie wyrwać mu zęby. No i wylała w ten sposób dziecko z kąpielą, bo taki pies nadal będzie agresywny, przestanie tylko boleśnie kąsać, a przecież nie o to w tym wszystkim chodzi.

Eksperyment Kiry potwierdza po raz kolejny prawdę zawartą w kilku popularnych powiedzeniach, z których przytoczę trzy, które mi akurat przyszły do głowy:

1. "Lepsze jest wrogiem dobrego";

2. "Jeszcze się taki nie narodził, który by wszystkim dogodził";

3. "Dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane".