"Wczesnolistopadowy cmentarny piknik".

Nie lubię chodzić na pogrzeby. Zdaję sobie sprawę, że pochówki lub też kremacje stanowią pewnego rodzaju konieczność, ale pogrzeby zazwyczaj mnie dołują i unikam ich jak tylko mogę.
Wiecie co mnie wtedy najbardziej drażni?
Otóż nie lubię tego publicznego obnoszenia się ze swoim smutkiem, gdy umrze ktoś bliski. Dla mnie takie przeżycia są czymś bardzo osobistym, wręcz intymnym. Dlatego nie lubię jak w trakcie pogrzebu robi się coś w rodzaju teatralnego widowiska. Polega to na tym, że ludzie często natarczywie się gapią w trakcie pogrzebu na twarze tych ludzi, którzy byli najbliżsi dla tej osoby, która właśnie odeszła. Od razu widzę jak ludziska wwiercają się wzrokiem w twarze tych nieszczęśliwych ludzi, oczekując czegoś w rodzaju żałobnego przedstawienia - łez, płaczu, szlochów, spazmów, a może nawet teatralnych gestów.
A po pogrzebie zaczyna się pokątne obgadywanie. Pewnie wszyscy znacie te późniejsze komentarze wypowiadane zawsze na tzw. "stronie" w stylu "popatrz, a ta Kowalska to nawet łezki nad grobem swego męża nie uroniła". W domyśle - nie uroniła łezki, a więc pewnie nie kochała. Kto wie, może nawet po cichu cieszy się, bo pewnie ma kochanka...
Dla mnie to obrzydliwe.
Ludzie bardzo często są okrutni w swoich osądach i lubią też iść "na skróty" w swoich domysłach. Nie biorą pod uwagę choćby tego, że Kowalska już od małej dziewczynki nie płacze, bo nie okazuje w ten sposób swoich uczuć. Niektórzy ludzie tak mają - nie płaczą, ale to wcale nie oznacza, że nie ma w nich smutku, że nie przeżywają rozstania z bliską osobą.
Z tych, i nie tylko z tych powodów, nie cierpię pogrzebów. Zdecydowanie wolę pójść na taki świeży grób samotnie lub w towarzystwie najbliższej rodziny, by tam w ciszy i skupieniu pożegnać osobę, która odeszła.
Bez tłumu ludzi i bez tego całego widowiska towarzyszącego pogrzebom.

Mam za to ambiwalentny stosunek do cmentarzy. Lubię cmentarny spokój i ciszę, jaka tam zazwyczaj panuje.
Ten cmentarny spokój kojarzy mi się z tchnieniem wieczności i sprzyja nastrojowi cmentarnej melancholii, jaki mnie tam ogarnia. Nie boję się samotnych spacerów po cmentarzu, nie ma tam nic, czego bym się obawiał.
Nie lubię natomiast cmentarzy w pierwsze dni listopada.
Te tłumy ludzi oraz coraz bardziej powszechny, jarmarczno-odpustowy nastrój jaki tam wówczas panuje nie sprzyja kontemplacji i burzy mój wewnętrzny spokój, jaki jest mi potrzebny w tym miejscu.
Kiedyś w tych dniach było inaczej - na cmentarzach nie było aż tylu ludzi, każdy starał się zachowywać cicho i swoją obecnością uszanować spokój tego miejsca. Obecnie za bramą cmentarza stale warczą samochody, a na cmentarzu panuje ciągły ruch. Jedni ludzie wchodzą, inni wychodzą, zaś małe kilkuletnie dzieci często ganiają się między grobami... jednym słowem robi się z tego taki "wczesnolistopadowy cmentarny piknik".
Dlatego nie przepadam za chodzeniem na cmentarz w tym czasie, wolę wtedy pójść wieczorem, gdy na cmentarz powraca cisza i spokój, a wysoko w górę bije łuna od setek palących się zniczy, które już z daleka wabią swoim kolorowym światłem

http://www.polishnews.com/art_pics/cmentarz.jpg

 Lubię te rozświetlone cmentarze w tym czasie i właśnie z tym widokiem łączę początek listopada.