"Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli".

http://www.wybicki.net/galeria/mini/2013a.jpg

Michał Anioł - "Stworzenie Adama"

„Być ateistą to żaden wstyd. Wprost przeciwnie: wyprostowana postawa, która pozwala spoglądać dalej, powinna być powodem do dumy - bo ateizm prawie zawsze świadczy o zdrowej niezależności umysłu... Wiele jest ludzi, którzy w głębi duszy wiedzą, że są ateistami, ale boją się do tego przyznać nawet własnej rodzinie, a niekiedy nawet samym sobie. Boją się po części dlatego, że samo słowo "ateista" starannie obudowano najgorszymi, najbardziej przerażającymi skojarzeniami... Jeżeli ludzie tak często nie dostrzegają ateistów, to dlatego, że wielu z nas nie ma odwagi się "ujawnić"... Być może potrzebna jest jakaś masa krytyczna, by uruchomić reakcję łańcuchową”.

Richard Dawkins, Bóg urojony

/ww. tekst stanowi motto Internetowej Listy Ateistów i Agnostyków/.

Powiedzmy sobie szczerze - nikt z nas - żyjących na tym ziemskim padole nigdy nie widział Boga. Pomijam rzecz jasna przypadki cudownych objawień, widzeń, snów na jawie tudzież innych "sytuacji nadzwyczajnych", podczas których co niektórzy publicznie głoszą, że i owszem, widzieli. Ale darujmy sobie takie przypadki, bo i tak nie można ich zweryfikować.

Wszyscy pozostali nie mieli możliwości bezośredniego spotkania z Bogiem i z reguły dopóki żyją, takiej możliwości mieć nie będą.

Nie przeszkadza to jednak wielu ludziom wierzyć w istnienie Boga. Co ich do tego przekonuje? Dlaczego wierzą w coś, czego nie mogą zobaczyć, ani nawet dotknąć? Czy ma na to wpływ wychowanie i tradycja wyniesiona z domu, czy raczej wynika to z ich wewnętrznej potrzeby oparcia się na czymś, co stanowi o ich fundamencie światopoglądowym? 

Od razu nasuwa się też inne pytanie - dlaczego coraz więcej ludzi przestaje wierzyć w Boga?
Co o tym decyduje? 
Może Bóg do niczego nie jest już ludziom potrzebny? Bo został wyparty przez pieniądz i dobra materialne, dzięki którym ludzie spełniają wszystkie swoje zachcianki?
Może ma na to wpływ postawa duchowieństwa, która jest daleka od kazań głoszonych przez Jezusa i bardziej przypomina poglądy głoszone przez Faryzeuszy?
A może ma na wpływ szybko dokonujący się postęp, który stopniowo odsłania przed nami tajemnice Wszechświata?

 - To nie Bóg stworzył wszechswiat - stwierdził niedawno Stephen Hawking, światowej sławy astrofizyk.
Nie Bóg, więc co?
 - Ponieważ jest takie prawo jak grawitacja, wszechświat może i stworzy się z niczego. Spontaniczne tworzenie jest dowodem na to, że jest raczej coś niż nic, dlatego wszechświat istnieje, dlatego my istniejemy - w ten sposób uzasadnia swoją myśl Stephen Hawking.

Coś Wam teraz zdradzę.
Fizyka "od zawsze" była dla mnie moją "piętą achillesową", że się tak wyrażę. Gdy widziałem te wszystkie skomplikowane wzory z wymyślnymi greckimi literami, wtedy od razu przychodziła mi na myśl pewna gałęź biologii, a konkretnie - pełzające robaki :P

Może dlatego - ni w ząb nie rozumiem tego, co obecnie głosi Stephen Hawking.
W szczególności - nie rozumiem jak może powstać COŚ z NICZEGO. Nieważne, czy decydują o tym prawa fizyki, chemii, czy też jakieś jeszcze nieodkryte prawo, które powiedzmy, że będzie stanowić rozwiniętą formę einsteinowskiego prawa równoważności masy i energii. 
Moim zdaniem /absolutnego dyletanta z dziedziny fizyki/ teoria Stephena Hawkinga stoi w sprzeczności z prawem zachowania masy.
Ale może tylko tak mi się wydaje, a tak naprawdę to jestem zbyt tępy, aby zrozumieć teorię Stephena Hawkinga.
Nie będę się upierał - w końcu każdy z nas ma własny rozum i każdy inaczej pojmuje to, co go otacza.

Dla mnie stworzenie Wszechświata, a potem stworzenie życia w obrębie tego Wszechświata nosi znamiona czegoś, co wymyka się jakimkolwiek racjonalnym uzasadnieniom. Ale o tym już wczesniej pisałem w "Tryptyku Eschatologicznym", więc nie będę tutaj przytaczał tych samych argumentów na poparcie mojej tezy.

Wiara, że za istniejącym Wszechświatem kryje się Bóg stanowi dla mnie pewnego rodzaju ostoję.
Stanowi też najlepszą odpowiedź na moje rozterki i wątpliwości dotyczące sensu istnienia. Bez tej wiary najprawdopodobniej zatraciłbym wiarę w sens życia. W takim przypadku widziałbym wokół siebie tylko bezmiar chaosu zmieszanego z niebytem, który przyprawiałby mnie o lęk przed życiem i jeszcze większy lęk przed śmiercią.
Wychodzi więc na to, że należę do tych, którzy nie widzieli, ale mimo to, wierzą.
Czy kiedyś dowiem się prawdy na ten temat?
Jeśli to, w co wierzę jest prawdą, to tak, dowiem się.

Wszystkim Moim Czytelnikom życzę spokojnych rodzinnych
i wesołych Świąt Wielkanocnych.