Kto pomoże Mariannie?

Od pewnego czasu dość regularnie czytam bloga Marianny.

Wciągnęła mnie historia życia Marianny chyba przez to, że doskonale zdaję sobie sprawę, iż takich kobiet jak Marianna są w naszym kraju tysiące.

I muszą radzić sobie same, nikt nie wyciągnie pomocnej dłoni. Pomoc państwa zawodzi na całej linii, a wszyscy ludzie wokół, zajęci własnymi problemami, też nie są bynajmniej skorzy do pomocy.

Marianna jest rozwódką, samotną matką. Ma siedmioletniego syna, który chodzi do pierwszej klasy szkoły podstawowej.

Oboje mają poważne kłopoty ze zdrowiem.

Kobieta cały czas ma silne bóle w okolicy podbrzusza. Wynika to z endometriozy powstałej w wyniku wadliwie wykonanej operacji cesarskiego cięcia. W efekcie rozwijającej się endometriozy tworzą się u guzy, które z miesiąca na miesiąc sprawiają Mariannie coraz dotkliwszy ból.

Niestety, nasza rodzima służba zdrowia cały czas nie staje w tym wypadku na wysokości zadania - w efekcie Marianna wciąż krąży po lekarzach różnych specjalności. Na ogół jest to ten sam kwartet specjalistów: internista - ginekolog - urolog - chirurg, po czym opisany cykl odwiedzin się powtarza. Jednym słowem, kobieta wysyłana jest "od Annasza do Kajfasza", a bóle brzucha jak były, tak są nadal i wcale nie chcą ustąpić. Prawdopodobnie skończy się to kolejną operacją w obrębie jamy brzusznej. Poprzednia była rok temu, a pierwsza 2 lata temu, ale guzy wciąż odrastają. Czy te nawracające bóle brzucha w końcu się skończą? Marianna ma taką nadzieję.

Syn Marianny ma z kolei niedomykalność zastawki mitralnej i podejrzenie celiakii - z tego powodu także cierpi na silne, okresowo nawracające bóle brzucha. W wyniku niedawno przeprowadzonej gastroskopii okazało się, że bóle brzucha spowodowane są przez uchyłek żołądka.

W ostatnim czasie doszły kolejne problemy z synem Marianny. W szkole okazało się, że jest bardzo zamknięty w sobie - jakby nieustannie się czegoś bał. Gdy pani go o coś pyta, to odpowiada szeptem. W dodatku odpowiada po namyśle, czasem myśli minutę, dwie, trzy zanim odpowie. Odpowiada bardzo wolno, czasem się jąka. Nigdy się nie zgłasza do odpowiedzi. Nigdy o niczym nie pamięta. Nie pamięta, że trzeba było zrobić pracę domową. Nie pamięta, że coś trzeba było przynieść na lekcję.

Te wszystkie objawy są na tyle niepokojące, że kobieta musi prowadzić konsultacje ze specjalistami od psychologii i psychiatrii.

Jakiś czas temu Marianna złożyła wniosek o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności w Miejskim Zespole ds Orzekania o Niepełnosprawności. Wniosek został rozpatrzony odmownie; okazało się, że nie stwierdzono naruszenia sprawności organizmu, które kwalifikowałoby Mariannę do grona osób niepełnosprawnych.

Więcej o perypetiach zdrowotnych Marianny można przeczytać tutaj.

Pomimo wyższego wykształcenia i trwających przez cały czas usilnych poszukiwań, kobieta nie może znaleźć stałej pracy, przez co pozbawiona jest stałego źródła dochodów. W dodatku przez konieczność sprawowania stałej opieki nad swoim synem, Marianna nie jest w pełni dyspozycyjna, tak jakby sobie tego życzyli obecni pracodawcy. Niestety, w przypadku sprawowania opieki nad synem, Marianna nie może liczyć na nikogo innego oprócz samej siebie; na byłego męża, awanturnika i hulakę, nigdy nie mogła liczyć, nawet jeszcze przed rozwodem, a chora matka Marianny sama w coraz większym stopniu potrzebuje opieki.

W ostatnim czasie Mariannie udało się dwukrotnie dostać pracę, ale tylko na okres zastępstwa stale zatrudnionej osoby. Marianna starała się wzorowo wykonywać swoje obowiązki zawodowe, tym bardziej, że od szefa otrzymała obietnicę, iż w razie gdyby pojawił się wolny etat, nie będzie musiał nikogo szukać, tylko od razu zadzwoni. Niestety, niedawno syn dostał wysokiej gorączki i nie było go z kim zostawić. Marianna doskonale wiedziała, że każde zwolnienie lekarskie wzięte do opieki nad synem praktycznie grzebią wszelkie szanse otrzymania stałej pracy w tej firmie. Niestety, w tym wypadku Marianna nie miała wyboru, przecież ktoś musiał zostać z chorym, gorączkującym synem - ale były to bardzo gorzkie chwile, kobieta miała wyrzuty sumienia, że zawiodła swojego szefa dzięki czemu nie ma już szans na stałą pracę w tej firmie...

Zbyt krótki staż pracy powoduje, że Marianna nie może otrzymać zasiłku dla bezrobotnych i obecnie jest zarejestrowana jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku; taka sytuacja będzie trwać dopóty, dopóki kobieta nie znajdzie gdzieś pracy i nie nabierze praw do otrzymywania zasiłku. W efekcie Marianna nie posiada żadnych własnych źródeł dochodów, a musi utrzymać siebie i małoletniego syna. Obecnie utrzymuje się jedynie z 600 zł alimentów na syna (niestety, często zdarzają się opóźnienia w płatności)

Czytając bloga Marianny cały czas mam wrażenie, że kobieta tkwi w jakimś absurdalnym korowodzie, który nie ma końca, a składa się tylko z nieustannej wędrówki po zakładach pracy, przychodniach lekarskich i ośrodkach pomocy społecznej; niestety ta wędrówka nie przynosi żadnych efektów i praktycznie od pewnego czasu nic w życiu Marianny nie zmienia się na lepsze. Kobieta cały czas żyje jakby na "biegu jałowym" i nie może ruszyć z miejsca, chociaż bardzo tego chce.

Ten dzisiejszy post nie jest moim wymysłem; Marianna istnieje naprawdę /adres mailowy do Marianny jest tutaj - lustro.marianny@gmail.com/ i nie sądzę, aby całą tę historię kobieta zmyśliła, aby poprawić sobie stan konta.

Posty publikowane na blogu Marianny są zbyt dokładne, szczegółowe i trzymają się zbyt blisko życiowych realiów, aby mogły zostać zmyślone.

Dlaczego napisałem ten post?

Bo widzę jak opieka państwa nad takimi osobami jak Marianna zawodzi na całej linii. Podobno mamy rozbudowany system opieki społecznej, pytanie tylko gdzie są te wszystkie instytucje i co faktycznie robią, aby pomóc Mariannie stanąć na nogi?

W dodatku bzdurne i nieludzkie przepisy /odmowa zasiłku dla bezrobotnych, odmowa wydania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności oraz mało efektywne leczenie/ bynajmniej nie ułatwiają Mariannie obecnego życia...

Napisałem ten post, bo chciałbym, aby historia życia Marianny trafiła do jak największego grona odbiorców.

Być może pojawi się ktoś, kto Mariannie coś podpowie, doradzi, w jakiś sposób będzie mógł pomóc, aby życie Marianny mogło zmienić się na lepsze.

Wierzę, w ludzką oraz interblogową solidarność, wierzę w to, że są ludzie, którzy mogą pomóc Mariannie. Trzeba tylko do nich dotrzeć.

Jeżeli mój post okaże się w tym pomocny, będę się bardzo cieszył.

Na koniec proszę wszystkich, którzy przeczytali ten post - w miarę swoich możliwości pomóżmy Mariannie.

P.S.

Aby być w zgodzie ze stanem faktycznym, przed publikacją tego posta wysłałem go Mariannie do weryfikacji.

W odpowiedzi, oprócz treści zweryfikowanego posta, otrzymałem sporo różnych dokumentów, nie tylko medycznych.

Nie prosiłem o nie, ale Marianna wykazała się własną inwencją, obdarzyła mnie zaufaniem i mi je przysłała pomimo tego, że te dokumenty zawierają dane osobowe.

Z przesłanych dokumentów jednoznacznie wynika, ze wszystko, co Marianna opisuje na swoim blogu to prawda.