Cud.

Idąc noga za nogą skręcili w stronę parku. Oboje milczeli. Aga w myślach kolejny raz czyniła sobie wyrzuty, że dała się namówić na to spotkanie. To było jak rozszarpywanie świeżych ran, które dopiero zaczęły się goić. Gdy go zobaczyła pchającego przed sobą wózek niemowlęcy, w pierwszej chwili pomyślała sobie, że to chyba jakiś ponury żart. 

- Po cholerę wziął ze sobą jeszcze tego bachora? - przemknęło jej przez głowę.

Szli powoli parkową alejką. Grzechotki w wózku pobrzękiwały cichutko. Aga zdecydowała się w końcu zajrzeć do środka. Śpiący mały człowieczek w kolorowych śpioszkach spał przykryty kocykiem. Słodka śpiąca buzia wyglądała niewinnie i sprawiała, że wyglądał jak malutki aniołek.

- Jaki słodki malutki berbeć... mógłby być mój, a nie jej... - pomyślała z żalem patrząc na śpiące niemowlę.

- Powiedz mi Wojtek - Aga zdecydowała się w końcu przerwać krępującą ciszę, jaka zapadła po ich niezbyt serdecznym przywitaniu - po jaką cholerę do mnie zadzwoniłeś, aby mnie zaprosić na to spotkanie? Nie chciałam się z tobą spotkać, ale zgodziłam się dla świętego spokoju, bo bardzo ci na tym zależało... w jakim celu to zrobiłeś? Bo chyba nie o to ci chodziło, abyśmy w milczeniu łazili po parku?

Wojtek nagle przystanął, odwrócił się i popatrzył jej prosto w oczy.

- Nie wiedziałem jak mam ci to powiedzieć przez telefon - zaczął cicho.

- Zwyczajnie - ucięła sucho - już zapomniałeś, że lubię jasne i klarowne sytuacje?

Wojtek przełknął ślinę i wciąż wpatrywał się jej prosto w oczy.

- Dobrze... - zaczął i westchnął cicho - Monika jest chora... lekarze stwierdzili u niej wyjątkowo złośliwą postać nowotworu... próbowaliśmy już wszystkiego, łącznie z chirurgią i chemioterapią, ale choroba szybko postępuje i wciąż są kolejne przerzuty...   obecnie Monika przebywa w szpitalu miejskim na oddziale onkologii... jej stan jest ciężki, ale stabilny...

Aga słysząc te słowa na moment przymknęła oczy... ale nawet ta chwila wystarczyła, aby znowu zobaczyła ten obraz, który od dawna stale ją prześladował na jawie i we śnie...

* * * * * * * *

  

- Moniko, to jest Wojtek... Wojtku, to jest Monika, moja najlepsza przyjaciółka... 

Ile to już lat minęło od tamtej pory? Trzy, cztery?

Później wiele razy przeklinała tę chwilę, kiedy ich ze sobą poznała... o ich romansie dowiedziała się niecałe pół roku później... jak zwykle w takich przypadkach, dowiedziała się o tym ostatnia, gdy już wszyscy wokół nich doskonale o tym wiedzieli.

Od razu postanowiła porozmawiać o tym z Moniką. Nie mogła uwierzyć, że Monika poderwała jej chłopaka... do tej pory miała do niej całkowite zaufanie i nawet przez myśl jej nie przeszło, że jej najlepsza przyjaciółka może być wobec niej aż tak nielojalna. Ale Monika nie zaprzeczała. Powiedziała tylko, że oboje z Wojtkiem nie wiedzieli jak jej to powiedzieć...

* * * * * * * *

- Dlaczego mi o tym mówisz? - Aga wreszcie przerwała krępującą ciszę jaka zapadła po niespodziewanym wyznaniu Wojtka - myślisz, że po tym wszystkim co zaszło, los Moniki jeszcze mi leży na sercu?

- Dobrze, powiem ci całą prawdę - Wojtek mówił z pewnym wysiłkiem, jak gdyby każde słowo sprawiało mu trudność - to Monika mnie poprosiła, abym się z tobą spotkał... ona bardzo chce spotkać się z tobą, zanim... zanim... - Wojtkowi ze wzruszenia załamał się głos, jakby nie miał siły dokończyć.

- Ale po co? - Aga nie kryła irytacji - czego ona jeszcze ode mnie chce? Dlaczego nie dacie mi po prostu świętego spokoju? Nic od was nie chcę... a właściwie chcę mieć tylko jedno - chcę mieć właśnie święty spokój...

- Aga... bardzo cię proszę, idź do niej... Monice naprawdę bardzo na tym zależy... zrób to dla mnie, dla niej... w imię tego wszystkiego, co nas kiedyś łączyło... Aga... błagam cię... - Wojtek nagle osunął się przed nią na kolana... 

Niemowlę w wózku nagle cichutko zakwiliło.

- Wstań kretynie! I nie rób mi tu siary przy ludziach! - Aga rozejrzała się naokoło siebie. 

Faktycznie, nietypowa reakcja mężczyzny wzbudziła zainteresowanie spacerujących wokół ludzi. Spoglądali on z zaciekawieniem na klęczącego Wojtka, który wcale nie miał zamiaru podnieść się z kolan.

- Aga, zaklinam cię na wszystkie świętości, odwiedź ją! Odwiedź, zanim będzie za późno! Co mam jeszcze zrobić, jak mam się jeszcze przed tobą upokorzyć, abyś się zgodziła?

- Masz... wstać... - Aga mówiąc to uśmiechnęła się lekko - słyszysz? Wstań natychmiast! Bo jeśli nie... Aga znacząco zawiesiła głos...

Wojtek wstał jakby miał skrzydła

- a więc zgadzasz się! - rzucił szczęśliwy w jej kierunku.

- Tego nie powiedziałam - Aga znów wróciła do chłodnego, wyważonego tonu - muszę to wszystko przemyśleć. Twój telefon, to nasze spotkanie, do tego twoje wieści na temat Moniki, no i ta niespodziewana prośba... to zdecydowanie za dużo jak na jedno popołudnie... zrobię, co będę uważała za słuszne... teraz rozumiem, dlaczego tak ci zależało na tym spotkaniu... swoją drogą musisz ją bardzo kochać, skoro po tym wszystkim co zaszło między nami, jednak doprowadziłeś do tego spotkania - stwierdziła na koniec z pewną zadumą w głosie.

- Tak, to prawda, bardzo ją kocham - Wojtek nerwowo przełknął ślinę - i zrobię dla niej absolutnie wszystko, byle jej ulżyć w cierpieniu... Aga... daj mi słowo, że ją odwiedzisz... proszę cię... błagam... - mężczyzna mówiąc to znowu chciał osunąć się na kolana...

Aga tym razem w porę złapała go za ramię

- nie masz prawa tego ode mnie wymagać... zwłaszcza po tym, co kiedyś zaszło między nami... dobrze o tym wiesz...

- Tak, wiem... - mężczyzna zamilkł na chwilę - ale jej tak bardzo na tym zależy...

- Ale dlaczego tak bardzo jej na tym zależy? - Aga podchwyciła temat - przecież nic jej nie jestem winna...

- Monika nie chciała mi tego powiedzieć, a ja nie chciałem ją o to wypytywać... - Wojtek nagle spojrzał jej w oczy szukając w nich zrozumienia.

- Dobra... zrobimy tak... zastanowię się nad tym wszystkim i jutro dam ci odpowiedź... no to do jutra, bo na dziś mam zdecydowanie dosyć wrażeń... żegnaj...

Mówiąc o wrażeniach Aga nie kłamała. Spotkanie z Wojtkiem przywołało wspomnienia sprzed lat, a niespodziewana prośba Moniki sprawiła, że przez całą drogę powrotną do domu dziewczyna biła się z myślami nie wiedząc jak ma postąpić. A gdy położyła się spać, sen wcale nie chciał nadejść. Przekręcała się z boku na bok, aż wreszcie nad ranem, zasnęła. Śniła jej się Monika, z którą siedziała w łódce na jakimś jeziorze. Monika miała na sobie długą białą suknię. W pewnym momencie łódka zakołysała się gwałtownie, a dziewczyna wypadła za burtę. Przerażona Aga patrzyła jak długa biała suknia unosi się pod powierzchnią wody. Nagle Monika wypłynęła na powierzchnię

- ratunku!!! Aga, pomóż mi! Proszę! Błagam! Agaaa!!!

Obudziła się cała zlana zimnym potem. W jej uszach wciąż pobrzmiewał rozdzierający głos tonącej dziewczyny.

To chyba ten dramatyczny sen sprawił, że rano podjęła ostateczną decyzję...

* * * * * * * *

- Wojtku, proszę cię, zostaw nas same na parę minut - Monika mówiła z widocznym wysiłkiem w głosie, ale na tyle donośnie, że nie trzeba było prosić ją, aby cokolwiek musiała powtarzać.

Gdy Wojtek wyszedł przez chwilę zapadła krępująca cisza.

- Aga mam mało czasu, więc nie będę owijać w bawełnę... bardzo mi zależało, aby się z tobą spotkać... dlatego, bo... bo chcę cię prosić, abyś mi wybaczyła... tak po prostu... jak człowiek człowiekowi... nie chcę umierać z myślą, że mi nie wybaczyłaś...

- Tak po prostu? - zapytała Aga podchwytując temat - powiedz mi, w imię czego mam ci wybaczyć? Byłaś moją najlepszą przyjaciółką... i co zrobiłaś? Tak "po prostu" - zaakcentowała z ironią - wbiłaś mi nóż w plecy...

Tak, wiem... - ale mimo to, proszę, wybacz mi... bo widzisz, Wojtek... Wojtek nie był ci pisany... wiedziałam o tym prawie od samego początku... - Monika mówiła z coraz większym wysiłkiem.

- Nie był mi pisany? A ty skąd mogłaś o tym wiedzieć?

- Nie był... wierz mi, to się czuje... zresztą... widzisz przecież jak bardzo mnie kocha... a ja... nie mam więcej sił, aby ci to wytłumaczyć... wybacz mi... proszę... - powiedziała gasnącym głosem. Była teraz blada i ciężko oddychała. Zaniepokojona Aga szybko wyszła z sali i powiedziała do czekającego na korytarzu Wojtka, aby natychmiast poszukał personelu medycznego, bo z Moniką jest źle. Gdy za chwilę pojawił się lekarz dyżurny, Aga wolnym krokiem wyszła ze szpitala.

Jeszcze tego samego dnia wieczorem wysłała do Wojtka krókiego SMS-a:

- powiedz Monice, że jej wybaczam.

* * * * * * * *

Prawie rok później natknęła się na nich w galerii handlowej. Szli oboje radośni trzymając się za ręce. Obok nich nieporadnie dreptał maluch popychając przed sobą spacerówkę.

- Aga! Jak dobrze, że cię spotkaliśmy! - Wojtek niemal krzyknął z radości na jej widok - bo widzisz, zaraz po tej twojej wizycie Monice wyraźnie się polepszyło... no i po jakimś czasie wyszła z tego... lekarze mówili, że to niebywałe, że to cud... - mówił szybko i w uniesieniu co rusz wpatrując się z zachwytem w zmieszaną Monikę.

Aga wpatrywała się w oczy dziewczyny, ta jednak wyraźnie uciekała przed jej wzrokiem.

- Mówię ci Aga, to cud - Wojtek nie przerywał radosnego trajkotania.

- Wojtek... weź Bartka i zostaw nas na parę minut, dobrze? - wyważony i spokojny głos Moniki przerwał jego gwałtowny słowotok.

Aga przenosiła wzrok kolejno na Wojtka, Monikę i ich synka.

- Bartek... ładne imię daliście swojemu synkowi - powiedziała wreszcie cicho.

 Gdy odeszli, zmieszana Monika nie patrząc w jej kierunku mówiła powoli

- wiesz Aga, gdy Wojtek dostał tego SMS-a od ciebie, zrobiło mi się jakoś lekko na duszy... pomyślałam, że teraz już mogę spokojnie umierać, że nic nikomu nie jestem winna... i wtedy... wtedy nastąpiło jakieś przesilenie... choroba powoli zaczęła ustępować... zupełnie jakby opuścił mnie jakiś zły duch... nie wiem, co mam o tym myśleć... po tym wszystkim co zaszło, było mi jakoś głupio mówić ci o tym wszystkim... bo to wygląda trochę tak, jakbyś darowała mi nowe życie... a to przecież niemożliwe... dlatego wolę myśleć jak lekarze - że to był po prostu cud... poza tym, nie wiedziałam co mam ci powiedzieć... w jaki sposób ci dziękować? Powiedz mi, w jaki sposób można komuś podziękować w zamian za podarowane nowe życie?

Aga słuchała jej w zamyśleniu jednocześnie zerkając cały czas jak maluch razem z ojcem bawi się spacerówką.

- Tak, to musiał być cud - przytaknęła wreszcie, jednocześnie cały czas wpatrując się w spacerówkę pchaną na przemian przez szczęśliwego ojca i jego syna.