I tylko to cholerne prawo jazdy...

Od dawna czuje się kobietą spełnioną. Wiedzie ciekawe, urozmaicone życie. 

Żyje sobie dostatnio nie zaprzątając zbytnio swojej głowy troskami, co będzie za kilka lat. Wie, że będzie dobrze...

Dzieci od dawna samodzielne i dobrze ustawione. właściwie nie ma nic, co mogłoby zakłócić jej błogi spokój... oprócz tej jednej rzeczy... tylko to cholerne prawo jazdy od pewnego czasu spędza jej sen z powiek i nie pozwala w pełni rozkoszować się błogim życiem.

To cholerne prawo jazdy... straciła je, bo przekroczyła dopuszczalny limit karnych punktów - rzecz jasna za przekroczenie prędkości. Nie była nawet tym faktem jakoś specjalnie zaskoczona, bo prawda jest taka, że "od zawsze" lubiła szybką jazdę. Zdawała sobie przy tym sprawę, że nie jeździ zbyt ostrożnie. Cóż nie każdy przecież musi być od razu mistrzem kierownicy. 

Prawo jazdy zrobiła dawno temu, gdy nie było jeszcze tak rygorystycznych przepisów jak obecnie. Ale nawet w tamtych czasach, gdy wszyscy zdawali za pierwszym podejściem, ona zdała dopiero za trzecim razem. Od tamtych czasów jeździła przez cały czas i nie wyobrażała sobie życia bez samochodu. No, ale aż tak fatalnie nie jeździła, skoro przez ten cały czas nie miała nigdy żadnego wypadku, a jeździła nie tylko po kraju. Swego czasu była też "maluchem" w Bułgarii i w Turcji. I wszystko było dobrze. 

Teraz, na samą myśl, że musiałaby zdawać te wszystkie skomplikowane testy i inne drogowe łamigłówki, robi jej się niedobrze. No bo jak nauczyć się tego wszystkiego? O nie, po prostu nie jest w stanie, nie w jej przypadku. Nawet ludzie dość dobrze orientujący się w często zawikłanych meandrach kodeksu drogowego mają teraz kilka podejść do egzaminu, a co dopiero ona...

Mimo to, początkowo nie dawała za wygraną. Najpierw musiała zaliczyć  wielogodzinny test psychologiczny, a potem iść do starostwa po specjalne skierowanie do powtórnego zdawania. Wzięła potem kilka jazd na próbę.  Chodziła na wykłady. Za każdym razem dowiadywała się, że ma utrwalone bardzo złe nawyki. To ją szalenie deprymowało i zawstydzało. Jakby nie rozumiała poleceń.  W końcu utrwalił się w niej pogląd, że równie dobrze mogłaby próbować walić głową w mur - po prostu nie ma szans, aby ponownie zdać egzamin - i taka jest prawda.

Co z tego, że mąż jej bardzo dobrej koleżanki jest instruktorem jazdy, a nawet egzaminatorem. Pewnie bez problemu mógłby ją nauczyć, ale ona już nie potrafi się do tego zmusić.

Ogarnęła ją totalna apatia i zniechęcenie. Czasami  nadal jeździ samochodem, ale gdzieś po bocznych drogach na wsi. Do sklepu np. Jest na tyle odpowiedzialna, że w razie wypadku boi się, że nie miałaby ubezpieczenia za zdrowie, nie za samochód. 

Na razie  prawie nikomu ani słówkiem się nie zająknęła, dlaczego przestała jeździć. Jak znajomi ją czasem pytają, dlaczego nie jeździ, wykręca się jak tylko może. Ale takie sztuczne wykręty na dłuższą metę są dla niej szalenie trudne, bo przecież od dawien dawna utożsamiana jest z samochodami. Nawet jak było do przejścia przysłowiowy "rzut beretem", to ona zawsze wsiadała w auto i podjeżdżała. Teraz w zależności od sytuacji, raz się tłumaczy, że przebywa często za granicą i w kraju samochód nie jest jej potrzebny, innym razem stara się wszystko obrócić w żart. Że teraz ma kierowcę najczęściej, bo rzeczywiście czasami ją wozi uroczy młodzieniec, syn koleżanki, albo mąż oczywiście. Ale mąż pracuje w innym mieście i nie zawsze jest pod ręką. 

Fatalnie się z tym czuje. 

W rzeczywistości jest po prostu wściekła z tego powodu - bo w gruncie rzeczy nienawidzi przyznawać się do własnej słabości. W dodatku czuje się przez to wszystko głęboko upokorzona, gdyż nigdy nie znosiła transportu publicznego, a prawda jest taka, że teraz niejednokrotnie musi z niego korzystać. W mieście jeszcze jakoś daje sobie z tym radę i korzysta głównie z taksówek, podejdzie piechotą, bo nigdzie się tak właściwie nie śpieszy. Gorzej, gdy jest zmuszona wyjechać gdzieś dalej, poza miasto.

Wcześniej myślała, że uda się jej bez problemu zdobyć to prawo jazdy za granicą. Ale teraz już wie, że to wcale nie jest takie proste, ani łatwe. W Anglii , gdzie byłoby najłatwiej, bo tam są polscy tłumacze, trzeba mieć stwierdzony półroczny pobyt, w innych krajach Unii podobnie, a ona nigdy nie jest za granicą pół roku. Próbowała nawet kontaktów na Ukrainie! Ale uczyć się nie zacznie. Jakby czekała na jakiś cud. 

Czasem przychodzi jej taka myśl do głowy, że brak tego cholernego prawa jazdy stanowi największy problem, jaki mógł ją w życiu spotkać. Męczy ją to ogromnie, chociaż rzecz jasna nie daje tego po sobie poznać. 

A ponieważ nie bardzo ma do kogo się z tym zwrócić, trzyma ten problem w sobie - niestety, gryzie to ją od środka. Ona zupełnie straciła wiarę w siebie, to jest jak wszechogarniająca depresja.

Na pytanie "co dalej?" wzrusza ramionami; w gruncie rzeczy dobrze wie, że albo się przełamie i zacznie uczyć się jazdy na nowo , albo zda się na życie bez samochodu. To znaczy, samochód to ona ma, ale mąż nie daje jej jeździć, pozwala tylko czasami i nawet jest zadowolony, że ona jest taka zdana na niego.

Jak widać odzyskanie raz utraconego prawa jazdy jest dla niektórych osób prawdziwą udręką.

A jakie jest Wasze zdanie na ten temat?

Może macie jakąś wiedzę na temat ludzi w średnim wieku, którzy stracili prawo jazdy i jak sobie z tym poradzili?