Zwycięstwo Andrzeja Dudy w wyborach prezydenckich.

Polityka czasem potrafi być nieprzewidywalna tak samo jak futbol.

Równo 10 lat temu odbył się mecz finałowy Ligi Mistrzów w którym AC Milan zmierzył się z Liverpool FC. Gdy piłkarze schodzili na przerwę wydawało się, że już jest pozamiatane bowiem Milan prowadził wówczas 3:0. A jednak w II połowie Liverpool wziął się do roboty i wyrównał stan meczu na 3:3. Dogrywka nie przyniosła rozstrzygnięcia chociaż Szewczenko miał raz ku temu wyborną okazję. Wreszcie przyszło do wykonywania rzutów karnych, w których Jerzy Dudek swoim niesamowitym tańcem w bramce chyba "zaczarował" niektórych graczy Milanu, dzięki czemu to Liverpool FC zdobył w końcu to jakże cenne trofeum. 

To był wspaniały mecz, który do końca trzymał w napięciu - a kto go nie pamięta, może sobie teraz przypomnieć.

Gdy w listopadzie ubiegłego roku Jarosław Kaczyński ogłosił, że kandydatem PiS na prezydenta jest Andrzej Duda, sytuacja była podobna do tej, jaką mieli w trakcie przerwy piłkarze biorący udział we wcześniej wspomnianym meczu. Wydawało się, że już jest "po ptokach" bowiem kandydat PO, Bronisław Komorowski miał wówczas poparcie w sondażach przeszło 60 % i mało kto wówczas wierzył, że w ogóle dojdzie do II tury wyborów prezydenckich, gdyż przewaga urzędującego prezydenta nad resztą stawki była kolosalna. To wtedy Adam Michnik oświadczył buńczucznie, że Komorowski mógłby przegrać wybory jedynie wtedy, gdyby „pijany przejechał na pasach zakonnicę w ciąży”. 

Ta wyraźna przewaga w sondażach zdecydowanie uśpiła zarówno samego Komorowskiego, jak i cały jego sztab. Kampania urzędującego prezydenta toczyła się wyjątkowo niemrawo, w odróżnieniu od energicznej kampanii Andrzeja Dudy, który powoli, ale wyraźnie zyskiwał w sondażach. I to pomimo tego, że wszystkie mainstreamowe media wyraźnie sprzyjały Komorowskiemu starając się jednocześnie maksymalnie pogrążyć kandydata PiS - jeśli ktoś jest ciekaw, jak to się odbywało w praktyce, to pod tym linkiem może zobaczyć, w jaki sposób Beata Tadla przepytuje kandydata na prezydenta Andrzeja Dudę. Nasuwa się tutaj dosyć oczywiste pytanie, skąd się wówczas wzięła ta wściekła pasja u na pozór ciepłej i sympatycznej Beaty Tadli?

Ale to co wyczyniała Beata Tadla to i tak "małe piwo" wobec tego, co wyprawiał Tomasz Lis. Ten w swoim zacietrzewieniu zatracił zupełnie jakiekolwiek poczucie rzetelności i dziennikarskiego obiektywizmu. W pewnym momencie był zaślepiony do tego stopnia, że zupełnie się zagubił i nie zauważył, że przekroczył cienką linię demarkacyjną za którą stał się po prostu śmieszny i zaczął przysparzać głosów nie wybranemu przez siebie kandydatowi, lecz jego przeciwnikowi. Obok Komorowskiego zebrała się wówczas spora grupka różnej maści "autorytetów", która tak naprawdę świadczyła urzędującemu prezydentowi niedźwiedzią przysługą, gdyż zamiast pozyskiwać dlań głosy - traciła je.

Wyniki po I turze okazały się pierwszym zimnym prysznicem dla urzędującego prezydenta i jego sztabu. Okazało się, że I turę wygrał Andrzej Duda z niewielką przewagą nad Bronisławem Komorowskim. Urzędujący prezydent wreszcie się wówczas "obudził", ale ta nagła gwałtowna aktywność urzędującego prezydenta przez wielu jego dotychczasowych wyborców została odebrana jako spóźniona i w dodatku nieszczera. Duda, który od samego początku kampanii był bardziej rzutki i energiczny przekonywał do siebie coraz więcej wyborców. Na nic zdało się coraz bardziej gwałtowne i sztuczne zaklinanie rzeczywistości przez mainstreamowe media - coraz więcej ludzi widziało zupełnie inny przekaz niż próbował im wcisnąć tabun wciąż lojalnych i dyspozycyjnych wobec prezydenta dziennikarzy. Okazało się również, że mainstreamowe media w dużym stopniu straciły swoją pierwotną siłę przekazu. Chyba po raz pierwszy w historii podczas kampanii wyborczej wiodącym medium okazał się Internet, a tam dość zdecydowanie dominowali zwolennicy Andrzeja Dudy oraz krytycy prezydenta Komorowskiego. Patrząc na to co się dzieje już na kilka dni przed II turą przewidywałem dosyć wyraźne końcowe zwycięstwo Andrzeja Dudy. Wyniki II tury potwierdziły te moje przewidywania, chociaż samo zwycięstwo było raczej niewielkie /Andrzej Duda wygrał różnicą zaledwie trzech procent, ja natomiast przewidywałem, że może to być nawet 10 - 20 procent/. 

Tym niemniej - wygrał. Dokonał czegoś, co wcześniej wydawało się niemożliwe. Podobnie było z Liverpoolem, który w tamtym pamiętnym meczu także dokonał czegoś, co na pozór wydawało się niemożliwe. 

Dlatego polityka bywa czasem równie szalona i nieobliczalna jak futbol - o czym właśnie mogliśmy się przekonać.

Wydaje mi się, że wybory prezydenckie stanowią zaledwie preludium do głębszych zmian, jakie nas niebawem czekają w politycznym światku. Rządząca od ośmiu lat PO wyraźnie traci poparcie społeczeństwa, a do głosu w coraz większym stopniu dochodzi grupa zdecydowanych kontestatorów obecnego układu, na czele których podąża Paweł Kukiz. 

Czyli - wyraźnie idzie nowe.

I dobrze, bo mam już serdecznie dosyć niektórych gąb, które od przeszło dwudziestu lat powtarzają te same puste frazesy - pora je wreszcie oderwać od koryta zwanego Polską na którym od wielu lat pasożytują.