O wzajemnej pomocy słów parę.

Tradycyjnie w okresie wakacyjnym powstrzymuję się od blogowania, ale tym razem zrobię wyjątek i jednak napiszę parę słów. A wszystko za sprawą Luśki, której nie tak dawno pomogłem w dość poważnych blogowych tarapatach, w jakich się znalazła, zresztą poniekąd na swoje własne życzenie. 

Krótko wyjaśnię o co chodzi, choćby po to, aby przestrzec innych blogerów przed takimi samymi problemami. Otóż Luśka zdecydowała się połączyć swoje blogowe konto z Google+ i to okazało się wielkim błędem. Nie dość, że widać było tylko część komentarzy, to w dodatku niektórzy blogerzy, którzy nie mają swoich kont połączonych z Google+ /w tym ja również/, nie mogli już tam komentować.

Luśka poprosiła mnie abym to jakoś odkręcił. Okazało się, że nie da rady w 100 % tego odkręcić, a jedynym możliwym rozwiązaniem było założenie nowego bloga i przerzucenie do niego skopiowanych postów i komentarzy ze starego bloga, który w tym momencie zwyczajnie "poszedł w odstawkę". Ale najbardziej mnie w tym wszystkim zdziwił fakt, że blogerzy zostali wpuszczeni w klasyczny kanał i po tym jak zdecydowali się połączyć swoje blogowe konta z Google+ nagle okazuje się, że system nie daje im do ręki żadnych instrumentów, aby się z tego kroku wycofać. Najwidoczniej komuś zależy, aby tak właśnie było, inaczej nie potrafię tego wyjaśnić.

Dlatego chcę wszystkich przestrzec przed pochopnym podejmowaniem decyzji o połączeniu swoich blogowych kont z Google+ ponieważ w sensie decyzyjnym jest to klasyczna "droga w jedną stronę".

Wracając zaś do głównego tematu tego posta.

Luśka wzruszona moją pomocą opublikowała coś w rodzaju posta z podziękowaniem, czym mnie z kolei lekko wzruszyła, bo to jednak bardzo miłe uczucie, gdy się przeczyta czyjeś ciepłe słowa na swój temat. Wcześniej pomogłem już kilku osobom przy prowadzeniu bloga, teraz też oprócz Luśki pomagam na bieżąco np. Alicji, ale do tej pory każdy ograniczał się do ustnych podziękowań, bez pisania o tym na blogu - a więc w tym wypadku muszę oddać Luśce palmę pierwszeństwa.

No więc Luśka, dzięki za ciepłe słowa pod moim adresem, bo udało ci się w ten sposób mile połechtać moje ego :) 

A teraz już przejdę do meritum i powiem, dlaczego staram się pomóc o ile leży to w zasięgu moich możliwości.

W sumie to proste - po prostu uważam, że my - blogerzy jesteśmy jedną wielką blogową rodziną i powinniśmy sobie nawzajem pomagać. Nie przeszkadzać sobie nawzajem, nie obgadywać się, nie wyzywać, nie walczyć ze sobą, ale właśnie  - pomagać. 

W szerokim znaczeniu tego słowa, a więc nie tylko przy prowadzeniu blogów, ale także pomagać mentalnie, służyć innym blogerom swoją wiedzą i doświadczeniem.
Ubolewam nad tym, że czasem bywa na odwrót, a więc jedni blogerzy walczą z innymi blogerami i jak tylko mogą starają się im szkodzić. Nie bierzmy jednak z nich przykładu. Jeśli tylko możemy - pomagajmy. A być może kiedyś w nagrodę przeczytamy na swój temat czyjeś miłe słowa. Tym bardziej miłe, że niczym nie wymuszone, płynące z głębi serca. 

Luśka pokazała, że i takie cuda czasem się zdarzają. 

A wtedy i Wam miło się zrobi na sercu, czego Wam, rzecz jasna, serdecznie życzę.