Podróż do krainy snów.

W ostatnim poście opisałem jeden z moich ostatnich snów. Zgodnie ze złożoną obietnicą w tym poście będę kontynuował senną tematykę. Ale tym razem wezmę "na warsztat" kilka moich wcześniejszych snów, które najbardziej utkwiły mi w pamięci. Co ciekawe, niektóre moje sny lubią się powtarzać, tak jakbym co jakiś czas stale śnił to samo.

Przenieśmy się zatem do krainy snów. Poniżej zebrałem te sny, które najbardziej utkwiły mi w pamięci. Pod każdym snem zamieszczam też moją interpretację, czyli w jaki sposób sobie dany sen tłumaczę.

Gdzieś w obcym kraju.

Jest to sen, który często mi się powtarzał we wcześniejszych latach, obecnie już mi się nie śni.

Jestem gdzieś w obcym kraju. Wiem, że to jest obcy kraj, czuję to w jakiś sposób. Być może to są Niemcy lub inny kraj w zachodniej Europie. Jestem w pobliżu wysokiego nasypu po którym biegnie autostrada. Po lewej stronie tego wysokiego nasypu jest małe senne miasteczko. Znam je, ale nie idę tam, bo nie ma tam dla mnie nic ciekawego. W ogóle odnoszę wrażenie, że dobrze znam te okolice, chociaż z drugiej strony cały czas dobrze wiem, że przebywam w zupełnie obcym dla mnie kraju. Po prawej stronie od autostrady znajduje się niewielki cmentarz. W nasypie pod autostradą wydrążony jest tunel, który łączy miasteczko z tym cmentarzem. Czuję, że ten cmentarz jest mi bardzo bliski. Spoczywa tam albo jakiś mój bliski krewny, albo nawet ja sam.

Cały czas kręcę się w pobliżu tego cmentarza, ale boję się tam zajrzeć, aby się o tym przekonać.

Ten sen interpretuję jako próbę poznania samego siebie, swojego "ja", a także moich bliższych i dalszych przodków. Najwidoczniej są pytania w tej materii, na które nie znam odpowiedzi, ten serialowy serial potwierdza, że te pytania cały czas siedzą w mojej głowie, Nie wykluczam też, że ten senny serial stanowi jakiś ślad przeżyć we wczesnym dzieciństwie, a może nawet są to jakieś ślady z mojego poprzedniego życia /lub kilku żyć/ w innych wcieleniach.

Góry.

Jest to sen, który stale mi się powtarza, chociaż ostatnio rzadko go śnię.

Jestem gdzieś w malowniczo położonej górskiej wiosce. Wioska położona jest w dolinie, wokół niej wznoszą się piękne i majestatyczne górskie szczyty. 

Opuszczam tę wioskę i powoli wchodzę na wznoszącą się grań. Idę coraz wyżej. Czuję się wolny i szczęśliwy. Widoki zapierają dech w piersiach. Z góry patrzę na wioskę, którą opuściłem. Pięknie wygląda w promieniach zachodzącego słońca. Idę coraz wyżej, czuję się wolny i szczęśliwy, wprost zachłystuję się wolnością.

Sen interpretuję jako moje wewnętrzne pragnienie wyzwolenia się z jakichś niewidzialnych więzów. W moim życiu jest coś, co sprawia, że czuję się spętany i zniewolony. Ten sen pozwala mi na chwilę wyrwać się z tych niewidocznych więzów, pozwala mi poczuć się wolnym, spełnionym i szczęśliwym. 

Podobnie interpretuję także mój sen o lataniu, który opisałem w poprzednim poście.

Czarny kot.

Sen, który śniłem bezpośrednio po narkozie. Nie jestem pewien, czy to był sen, bo równie dobrze mogły to być majaki. Narkozę miałem podaną w celu wykonania operacji przebiegającej z zagrożeniem życia - miałem wtedy 9 lat. 

Jest bardzo ciemno. Wędruję długim i mrocznym korytarzem. Tym korytarzem przechodzę od jednego pokoju do drugiego. Jest tak ciemno, że idę niemal po omacku, z wyciągniętymi przed siebie rękami.  Nagle wchodzę do pokoju, gdzie jest zupełnie ciemno. Bardzo się boję się, wyczuwam tutaj obecność złego czarnego kota i jakiejś potwornej tajemnicy. Nagle ktoś otwiera drzwi z naprzeciwka i do pokoju wpada snop światła. Wtedy czarny kot miauczy przeraźliwie.

Natychmiast się budzę. Cały jestem zlany potem. 

Czuję się fatalnie, chce mi się jednocześnie pić i wymiotować.

Tego snu nie interpretuję ze względu na wspomniane wyżej okoliczności.

Opustoszałe miasto.

Sen, który śniłem tylko raz. Był na tyle niesamowity, że zapisałem go zaraz po przebudzeniu, aby go nie zapomnieć.

Jestem w opustoszałym mieście. Wokół mnie wznoszą się nadpalone, mocno zniszczone wieżowce. Krajobraz jest jak po wojnie - wszędzie walają się porzucone rzeczy i setki śmieci. Nigdzie nie ma żywego ducha.

Wchodzę do jednego z wieżowców. Jest tam duży hall. I tam czeka na mnie niespodzianka - zagaduje do mnie jakiś niezdarny karzeł. Przymila się do mnie i prosi, abym zszedł w dół po mrocznych schodach. Nie ufam mu, bo źle mu z oczu patrzy. Odmawiam. Wtedy nagle wyciąga widły, wbija mi je w brzuch i siłą wlecze mnie po tych schodach... nic nie mówi, ale dobrze wiem, że te schody prowadzą do piekła.

Sen interpretuję jako moje wewnętrzne niezadowolenie z jakiejś życiowej sytuacji, gdzie najwyraźniej postąpiłem wbrew moim wewnętrznym sugestiom. Był to zatem mój wewnętrzny głos sumienia, który odezwał się we śnie, bo na jawie był stłamszony przez zewnętrzny przymus popełnienia czegoś wbrew sobie lub przez presję, którą nałożyło na mnie moje bezpośrednie otoczenie.

Głos.

Sen, który miałem tylko raz, podczas mojego pobytu w szpitalu w wieku 21 lat.

Śpię na łóżku w szpitalu. Obok mojego łóżka stoi jakaś mało widzialna postać. Bardziej ją czuję niż widzę. Gdy się budzę i otwieram oczy słyszę jeszcze wyraźny głos

- czas już iść...

Wtedy budzę się na dobre. 

Obok mnie nie ma nikogo...

Tego snu nie będę interpretował, gdyż aż po dzień dzisiejszy nie jestem pewien, czy ten głos słyszałem naprawdę, czy tylko mi się śnił...