Mój czas ucieka.

Powoli zapuszczam tego bloga niesamowicie i nawet Święta Wielkanocne, ani też szybko nadciągająca wiosna nie zdołały wyrwać mnie z tego blogowego marazmu.

Sprawił to dopiero dzisiejszy post Luśki o uwięzionym ptaku.

Muszę przyznać, że nigdy by mi nie przyszło do głowy, aby więzić ptaka tylko po to, aby dowiedzieć się o czym śpiewa - może dlatego, że od małego byłem zdecydowanie niechętny przemocy wykazywanej wobec ludzi chorych i słabych, a także wobec zwierząt. Pamiętam, że jak miałem kilka lat, często widziałem chłopca z widocznym zespołem Downa, za którym zawsze szła grupka zdrowych dzieci, która się z niego naśmiewała i bezceremonialnie z niego szydziła. Teraz są już inne czasy, ale wtedy, szczególnie na wsiach, ksenofobia była na porządku dziennym. Pamiętam, że za każdym razem było mi przykro, gdy patrzyłem na tego dręczonego chłopca, chociaż nigdy nie zdobyłem się na odwagę, aby otwarcie wystąpić w jego obronie. Jednak aby postąpić w ten sposób, trzeba wykazać się sporą odwagą, wie o tym każdy, kto kiedykolwiek próbował postąpić wbrew woli tłumu. No cóż, będąc małym chłopcem nie miałem w sobie aż tyle odwagi.

Wracając do tematu - nigdy mnie nie zajmowało rozmyślanie, o czym ptak śpiewa. Zawsze jakoś tak intuicyjnie wiedziałem, że ptaki śpiewają o wiośnie i o radości życia - i to przekonanie mam do dnia dzisiejszego.

Rozpisałem się trochę, pora wrócić do głównego tematu posta, a więc może teraz wyjaśnię o co chodzi, z takim a nie innym tytułem tego posta.

Od wielu lat jestem wiernym fanem Martyny Jakubowicz. Utwory takie, jak "W domach z betonu"

czy też "Żagle tuż nad ziemią"

- to już klasyka.

Niedawno Artystka wydała nową płytę zatytułowaną "Prosta piosenka".

Nową płytę promuje utwór "Mój czas ucieka". 

Bardzo mi się ten utwór podoba, a szczególnie jego słowa. Są jakieś takie ponadczasowe i dobrze pasują do mojego obecnego nastroju.

Na koniec puszczam więc ten utwór, może i Wy odnajdziecie w nim cząstkę siebie.